Persoonlijke keuzes zijn uit den boze. Dat blijkt nog maar eens. Toen ik, jaren geleden rosé kocht, kwam er commentaar: “dat was geen wijn”. Een Franse wijnbouwer noemde het: “un vin de femme”.

Nu las ik vorige week in de krant -artikel dat ik momenteel niet terugvind omdat mijn pc blijkbaar enkel de geschiedenis bijhoudt van de plaatselijke server en omdat Google die niet meer bovenaan zet omdat de kranten geen mobiele website blijken te hebben, artikel dat ik ook niet terugvind voor dezelfde reden. Als ik ze nog vind pas ik dit hier wel even aan- dat de rosé wijn in de lift zat.

Heel uitgebreid beschreven ze de opgang van de rosé en hadden het ook over de verovering van de Amerikaanse markt.

Net nu ik haast geen wijn meer drink en als ik er drink, ik -omwille van veranderde smaakpapillen- liever zoete witte neem, waar ik vroeger ook droge witte verkoos.

En dat wordt me nu ook weer niet gegund. Meestal zegt men niets, maar in één Nederlands hotel zegt de barman, die zichzelf een bourgondiër noemt, nogal smalend dat zoete witte wijn geen wijn is. Daar gaan we weer. En dat is dan al beter dan in België waar ze gewoon geen zoete witte wijn hebben, behalve in één hotel, waar hij dan soms nog op is.

Ik vraag me af waarom mensen enkel iets lekker gaan vinden omdat een ander, liefst iemand die zichzelf als kenner voordoet, gaat zeggen dat het lekker is. Ik weet best wat ik lekker vind en wat niet. Ik hoef daar geen tekst en uitleg bij.