Marie-Rose zegt: “zou je niet eens iets schrijven over de mensen die hier rondlopen?” en ze wijst me op een schijnbaar oude vrouw met witte haren, een blauwe bloes die zover open is dat haar felmauve BH er boven uit komt. Als we haar gezicht te zien krijgen, blijkt het ineens een jonge vrouw te zijn.

Nu zit Marie-Rose op de uitgelezen plaats om mensjes te kijken. Ik merk daar meestal niet veel van. Wat me wel kan opvallen is een vrouw met een buik tot op haar knieën of mannen in hun onderlijveke, dingen die ik afschuwelijk vind.

Als ik dan zo even naast Marie-Rose sta en rondkijk, ja dan zie je wel wat. Maar eigenlijk is dat niet zo slecht, want we waren het er over eens, Marie-Rose en ik: wij mogen er nog best zijn, zelfs met een kilootje of twee te veel.