We reden van Dover naar Schotland en om de reis zo aangenaam mogelijk te maken deelden we ze op in etappes. Dat houdt in dat we bij elke stopplaats wel één of ander wilden bekijken, of precies omgekeerd, dat we de stopplaats inlasten waar er iets te bekijken viel.

Zo had ik een poos terug een foto gezien op internet. Wat ik zocht weet ik niet meer, ik weet alleen dat ik die foto zag en zei: “dat wil ik in het echt zien”. Het kwam al mooi uit dat we er niet moesten voor omrijden.

Toeristisch? Helemaal niet! Maar het was enorm impressionant. Toen we daar waren, waren we echt blij dat we ertoe hadden besloten.

Er waren nog een paar geïnteresseerden, maar die waren, volgens ons, op leeruitstap. Verder waren er twee landmeters iets aan het opmeten en een vrouw met kind die de hond uitlieten. Net wat mij het meest bevalt. Dat doe ik liever dan met honderden -of meer- te staan gapen op San Marco en niet welkom te zijn.

Of we hier dan welkom waren? Ik zou denken van wel. In het bijhorende stationnetje -jawel, de lijn is nog in gebruik- raakte ik in een babbel met twee dames die daar op vrijwillige basis voor informatie zorgden. En ze waren begeesterd. Ze zouden zelfs gaan opzoeken wanneer de stoomtrein, die daar af en toe nog langskomt, er over zou rijden.

Daar hebben we niet op gewacht. We hadden er toch een aantal uurtjes rond gelopen en wilden verder … na eerst nog wat warms gedronken te hebben in de lokale herberg. De zon scheen niet echt, daarboven in de Dales.

En nog in gebruik? Jawel hoor!

Later vond ik, op een Schotse tienponder, een afbeelding van het Glenfinnan Viaduct bij Lochaber, maar dat zal voor een andere keer zijn, ooit misschien of misschien niet.