Het regende niet op Machrie Moor. Er zat wel koude wind en af en toe een spatje. Maar dan kom je een zuurkijkende vrouw tegen die wel gekleed lijkt voor een overwintering op Nova Zembla.

Waarschijnlijk was dit niet haar vakantiekeuze geweest.

Bij de Glenashdale Falls liep het dan weer anders. Hij, enige man van het gezelschap, wou de waterval zien. De twee jongere vrouwen -vermoedelijk zijn dochters- wilden verder. Moeder de vrouw stond tussen twee vuren. Ze spoorde hem aan om door te lopen.

We wisselden enkele woorden, het waren Fransen en ze spraken geen Engels, vandaar. En die waren joviaal, zoals Fransen joviaal kunnen zijn.

Wij gingen verder, stopten ergens aan een picknicktafel, genoten van het uitzicht en zagen hem -furieus- voorbij stomen. “Ohlala” dacht ik “daar zit een vlieg op de lamp”. Iets later slenterden de drie vrouwen -op pumps- voorbij. Nu is de weg van Glenashdale Falls naar de Giant’s Graves wel één van de best begaanbare die je je kan indenken, maar pumps?

Wat opviel was dat er van die jovialiteit niets maar dan ook niets overbleef. Ze keurden ons geen blik meer waardig.

Nog wat later, wij waren inmiddels bij de Giants’ Graves aangekomen, stoomde hij terug die berg op. “Die gaat terug naar de waterval” zei ik tegen Luc. Wat verder zaten de drie vrouwen van die typische toeristenfoto’s te nemen. Je weet wel: poseren als een standbeeld, poseren als een verleidelijke diva en dies meer.

Bij de auto gekomen kwam hij er aan langs de kant waar wij vertrokken waren. Hun auto stond blijkbaar naast de onze. Hij keek zoekend rond, greep zijn gsm en belde om te zien waar zijn vrouwvolk bleef. Die kwamen er op hun honderdduizend gemakken aangeslenterd want stappen lukte blijkbaar niet meer op die pumps.

Waarschijnlijk was dit ook niet hun vakantiekeuze geweest.