Een poosje geleden zei Luc dat hij eigenlijk wel eens naar Saint-Hubert wilde. Op de feestdag van St. Hubertus is daar namelijk heel wat te beleven, maar wat Luc het meest interesseerde waren toch de jachthoorns.

Ik zei geen neen, ik vond het ook wel een tof idee en ging op zoek naar een geschikte overnachtingsmogelijkheid. Die vond ik al snel.

Maandag zijn we dan vertrokken om tot de conclusie te komen dat het hotel zich op de site van de aérodrome van Saint-Hubert bevond.

Na een avondwandelingetje in Saint-Hubert zelf -mensenlief, wat was het steenkoud nadat die zon er niet meer was-

besloten we dat we de volgende ochtend niet te veel moesten talmen. De ene mobilhome na de andere kwam zich daar een plaatsje zoeken.

Uiteindelijk viel dat allemaal best mee. Wij hadden de tijd om rustig een zjatje koffie te drinken alvorens de grote massa opdook.

Iedereen kent zeker wel de legende van St. Hubertus, de jager die op een zondag een hert wou schieten en tot inkeer kwam toen het dier een kruis tussen zijn gewei had.

Vandaar dat op de feestdag van St. Hubertus de dierenwijding plaats vindt, nà de hoogmis in de basiliek. In die basiliek echter kon niet zoveel volk als er aanwezigen waren. Hoe jammer het ook klinkt, de zijbeuken zijn onveilig en zijn dus afgesloten.

Toen we die maandagavond de basiliek bezochten hadden we de aankondigingen bekeken en volgende nogal opmerkelijk gevonden:

Maar nog opmerkelijker was dat de volgende ochtend vele honden die basiliek binnengingen, waarop wij ons afvroegen of die dat bordje niet hadden gezien. Maar toen zag dat aankondigingenbord er zo uit:

En ja honden waren er massaal aanwezig. Alle kleuren, alle maten, alle rassen. Paarden ook, maar niet zoveel.

Ik had tegen Luc gezegd dat hij de hoogmis kon bijwonen als hij wou, die zou namelijk opgeluisterd worden door de jachthoornblazers, ikzelf zou dat niet doen. Luc zag het echter ook niet zitten, wij zijn geen kerkgangers. En de hoornblazers stonden gewoon buiten. Ook voor hen was de basiliek onveilig. De trillingen zouden vallende stenen kunnen veroorzaken. “Stel je voor” zei Luc “dat ik daarvoor in die kerk gezeten had”.

En op het blog van Saint-Hubert vonden we ook nog foto’s.

Bovendien, zoals naar gewoonte, heeft Luc ook voor een filmpje gezorgd.

Voor wie zich afvraagt waarom de hoornblazers zowel blauwe als rode jassen droegen: alle jachthoornblazers zijn welkom, dus die met de blauwe jassen kwamen uit het GDL, één enkele uit Jumet en alle rode waren uit Saint-Hubert zelf.