Ik zou foto’s nemen, foto’s die daarna op FB zouden komen ter promotie van iets dat met de evenementen te maken had. Als je kinderen wil fotograferen, dien je natuurlijk eerst toelating te vragen.

Na enkele geslaagde opnames, zag ik de wel erg fotogenieke kindjes. Ze waren vergezeld van een vrouw, die gekleed was zoals mijn moeder zou gewenst hebben dat ik me kleedde, tijdloos en fantasieloos dus. Nu niet dat ik er op de evenementen hip bijloop in mijn smokkelbroek, maar ook daar draag ik de smaak van mijn moeder niet.

Nu ja, terug naar het verhaal. Ik sprak de vrouw aan. Ze luisterde naar mijn uitleg en kreeg dan een twijfelende blik in haar ogen. Ze begon geschrokken de ruimte af te speuren en vroeg herhaaldelijk: “waar is opa?” De kindjes reageerden niet. Ze ging verder, nogal geagiteerd: “oh, ik moet opa zoeken”. Ik bekloeg me al dat ik wat dan ook gevraagd had. Ze liepen verder met hun drieën, zij nog steeds intensief bezig met de vraag waar opa kon gebleven zijn.

Een miniem poosje later zag ik haar komen afgestormd, ze had een triomfantelijke blik in haar ogen. Ze zei: “ik heb hem gevonden!” Prima voor mij, maar ik stond daar nog steeds met het toestel in mijn hand uit te kijken naar iemand die het wel zou toelaten. Ze keek me aan, keek naar het toestel en ineens daagde het. Ze zei: “we gaan dat niet doen”. Ik zei niets. Ze liep weg en zei over haar schouder: “het is voor de kindjes”.

Ik weet niet of het geweten is dat ik een feministische inslag heb. Niet dat ik op de barricades ga staan provoceren of slogans scanderen zoals: “baas in eigen buik”.

Dat houdt in dat ik niet het type ben van het klassieke huishouden. Hier doen we beiden ons deel, al zouden we dat wat moeten herschikken sedert ik de zaak wat heb afgeslankt.

Maar ik erger me aan het soort halfzachten dat zelf geen beslissingen kan of durft nemen omdat ze ooit getrouwd zijn met iemand, waar ze ooit uit vrije wil: “ja, ik wil” tegen hebben gezegd. Als ze twijfelde kon ze gewoon: “neen” gezegd hebben ook. Dan was het haar beslissing en was die hele idiote vertoning niet nodig.

En: “het is voor de kindjes”? Wat dacht ze dat ik met die foto’s zou doen?