De grote groep Egyptische reizigers stond ’s morgens iets voor negen voor de deur van het hotel op de voor hen bestelde taxi’s te wachten.

Ineens sprong een magere slungel vanachter de haag, riep: “Kiekeboe”.

De Egyptenaren keken niet op, wij eigenlijk ook niet tot we hem nogal lallend hoorden verzuchten: “die zijn nie verskoten”, waarbij dat verskoten even kon doorgaan voor het “skild en vriend” van lang geleden.

Hij wandelde het plein voor het hotel over, maar dat dan eigenlijk twee keer, door zijn zigzaggende gang. Eens aan de straat gekomen stuikte hij voorover. Waarom hij voorover stuikte wil ik zelfs absoluut niet weten.

Feit is dat hij, toen wij er langs liepen, toch niet in die goot lag, maar dat wij verder wel één en ander zagen dat ons liet vermoeden dat zijn maag toch niet al te welwillend was geweest.