Het valt wel meer voor dat mensen me vragen waarom ik zo kwaad kijk. In ergere gevallen gaan ze over tot het betuttelende: “kijk zo kwaad niet”.

Het is simpel, als ik nadenk of geconcentreerd ben, let ik niet op mijn zelf aangemaakte glimlach. Ik had vroeger ook al gedoe met dat aangeboren gezicht dat nogal streng lijkt te staan.

Sedert geruime tijd stoort het me dat er opmerkingen over gemaakt worden. Ik geef geen commentaar op anderen, noch op hun uiterlijk, noch op hun manier van zijn. De anderen zouden een lesje in hoffelijkheid moeten krijgen. Daar zit het echte probleem.

De laatste tijd echter hoorde ik van meer mensen dat ze met hetzelfde fenomeen te kampen hebben. En eigenlijk is de “resting bitch face” algemeen bekend.

Het is dus simpel. Vind je dat ik kwaad kijk? Zeg er dan niets over. Dat heet tact!