Vijf jaar ondertussen al.

Er is zoveel gebeurd, die vijf jaar, waar wij normaliter hele mailgesprekken over konden voeren. In gedachten heb ik ze gevoerd. In gedachten kon ik zo wat indenken wat jij zou antwoorden, maar dat is niks waard. Je kwam altijd nogal onverwacht uit de hoek. Die verrassende uitspraken van jou waren het die het allemaal zo uniek maakten.

Hoe dikwijls hebben we al niet gezegd: “max zou zeggen …” en niet: “max zou gezegd hebben” al maakt het uiteindelijk geen verschil.

“Luc en jij hebben dezelfde unieke humor” zei iemand eens tegen mij, maar soms hoor ik je gewoon met ons mee lachen.

Ik wou dat dat nog in het echt kon.