Het had dan misschien wat voeten in de aarde eer we aan de uitvoering van onze rommelmarktplannen begonnen. Hoe dat kwam, weet ik zo niet en nu wil ik niet zeggen dat dat aan Luc lag, al had hij wel meestal excuses waarom het niet kon doorgaan, maar ikzelf heb ook nooit echt doorgezet. Tot die ene week.

Wat er daarna gebeurde is haast ongelooflijk: Luc kan niet ophouden met aanhalen en verzamelen en hij blijft maar met zaken aandraven, vragende: “én?”

Hij wou vorige week woensdag al naar een rommelmarkt in Westerlo. Daar heb ik een rem op gezet. Je kan niet twee keer heen en terug rijden en loont dat wel, zo midden in de week?

Aha! Maar hij wist er een andere dichtbij. Daar konden we wel twee keer rijden. Maar daar kwam eerst nog wat anders bij kijken.

We wisten wel al zo dat de tent op de foto van de eerste keer niet goed was. Die was gewoon in plastic en bleef niet rechtop staan. Aangezien die rommelmarkt vorige zondag al was, gingen we snel een andere kopen, een zwaardere, opvouwbare, bij Hubo. Elders vonden we niets van onze gading. Ze kostte natuurlijk meer dan eentje in plastic, maar aangezien de rommelmicrobe ons gebeten had …

Snel fotootje, eerste verkoop al een feit en wij nog doende met de uitpak/opbouw.

Die tent stond mooi rechtop, stevig. Althans dat dachten we. Want, zonder enige verwittiging van harentwege, stortte het ding in. Nu vonden wij 89€ toch wel wat veel voor éénmalig gebruik en zodoende togen wij terug naar Hubo.

Wie nu verhalen verwacht van moeilijkdoende medewerkers of ondervragingen van wat en hoe, niets is minder waar. We kregen ons geld onmiddellijk terug.

Ik stond er zelf versteld van.