Ergens de voorbije weken had ik nogal enthousiast het dekbed opgeschud.

Daarbij had het dekbed de luster geraakt die me daar begon de wiebelen en te zwaaien. Bovendien was het namaak koperen garnituurtje onderaan afgebroken, mooi effen, net of het er nooit op heeft gezeten.

Pas twee dagen later vond ik de luster in bed, bezweken aan de gevolgen van een dekbedaanval.

“Hoera” dacht ik een klein beetje, want die luster wou ik wel langer kwijt. Die hing hier toen wij het huis kochten. Ik vond het een lelijk ding, niet op zich, maar wel in de slaapkamer. Maar Luc vond hem wel iets hebben. En vermits ik geen alleenheerser ben, bleef de luster hangen.

Ga nu niet denken dat ik het er om deed, ik speel nooit vals. Maar we zijn nu wel aan een nieuwe luster toe. Deze staat momenteel te bestoffen bij de rommelmarktspullen.