Bij ons pensioen mogen wij een bepaald bedrag bijverdienen. Gaan we daarover, dan moeten we dat teveel aan het pensioen terugstorten. Zo simpel is dat.

Daarom bleven we enkel de voorbereiding en de afbraak van de evenementen doen.

Nu waren er sedert ons pensioen -een kwartaal ondertussen- toch wel vijf evenementen zeker, waardoor ik aan het rekenen sloeg.

Telde dat nu van 1 oktober tot 30 september of … Neen! Dat was echt wel tot eind december, nù.

Maar, ik moet niet één vierde van dat bedrag berekenen, dat moet drie twaalfden zijn – instanties zijn en blijven nu eenmaal instanties.

Dus overlegden we en besloten dat we in de toekomst wel degelijk een vaste planning zouden handhaven om eventuele tevelen te gaan vermijden.

“We stoppen om zeven uur op woensdag” zei Luc en “op zondag niet later dan middernacht”. Beslissing die hij meermaals herhaalde.

Het zou kantje boordje worden voor dat laatste evenement. “Maar we stoppen op tijd!” drong Luc aan.

Op woensdag, ik stond al gepakt en gezakt, klaar om ons af te melden, had hij nog een klusje hier en een zaakje daar. Ik zuchtte en herinnerde hem aan zijn planning.

“Dat wil zeggen dat Luc om de zaak bekommerd is” volgens de onwetende commentaar.

Zou je nu niet?