Mensen veranderen. Dat is algemeen geweten. Maar dat iemand zo kan veranderen dat die helemaal het tegenovergestelde is van vroeger, ik had het nooit gedacht.

Vroeger had ik vrienden, veel zelfs, al leerde het, niet zo veel vroegere, verleden me dat het eigenlijk voor hun eigen profijt was. Maar in die tijd vond ik dat plezant om doen.

Nu heb ik geen vrienden meer. Ik heb het geprobeerd. Ik heb het eerlijk geprobeerd, zelfs nog na Max’ dood. Ik heb het opgegeven. Het kost te veel energie om uiteindelijk weer bij niets uit te komen. Of ze gaan betuttelen, of ze maken me belachelijk, of ze gaan weer profiteren, of ze gaan me imiteren.

Ik kan mezelf wel om de oren slaan als ik boos ben geworden om maar weer een zoveelste onrecht. Terwijl ik daar jaren geleden geen probleem mee had. Ik liet gewoon iedereen over me heen lopen. Soms ergerde me dat wel, maar hé, ik was toch die die nooit van tel was geweest en ik zou niet geweten hebben hoe ik het moest oplossen. Nu sta ik bekend als iemand die snel boos wordt.

Dat ergert me ook, want dat is niet zo, al is het ergens wel zo. Er zit meer achter. Ik ben de vriendelijkheid zelve maar je moet me geen aanleiding geven want ja, mijn persoonlijke grenzen zijn afgebakend met pinnekesdraad.