Er was een tijd dat ik me erg ellendig kon voelen bij het zien van de bedelaars die meer en meer in ons straatbeeld opdoken. Dat ellendig gevoel verdween een beetje door twee voorvallen.

De eerste keer was in London. Het meisje stapte hip gekleed uit een auto, trok een kabas -stijl hedendaagse boodschappentas- open, trok een oude, vieze, versleten zwarte rok over haar hippe broek en gooide en vuile, gore pull over haar schouders. Ze nam een baby over van een man die blijkbaar ook uit die auto was gestapt en daarna terug verdween. Ze ging zitten en ze bedelde.

De tweede keer was op de parking op de E314 van Hasselt naar Leuven. Een busje stopte. Een groepje bedelaars stapte uit. De bedelaars, die ter plaatse waren, graaiden alles bijeen en stapten in. Aflossing dus.

Er was een tijd dat ik het ergerlijk vond dat de rozen- en of prullariaverkopers telkens opdoken in de horecazaken waar we zaten te eten of iets gingen drinken. Dat duurde niet lang. Het “neen, bedankt” kan ik nu vlot zeggen zonder een steek van mijn geweten te krijgen.

Dat ik helemaal niets moest hebben van: “nie bang van zwarte man” heb ik al meermaals op het blog verteld. Er zat te veel agressie en opdringerigheid in die hun vorm van iets te willen verkopen.

En de getuigen van Jehova? Ach!

Beide laatsten heb ik al sedert tijden niet meer gehoord of gezien.

Maar laatst was er toch weer ene die wat van ons wou.

Luc parkeerde de auto en ik liep richting centrum. Luc had wat vergeten in de auto en kwam dus een stukje achter me aan. De man kwam recht op mij af, zei: “ik heb een geschenkje voor U”. Ik keek en wimpelde -eigenlijk ietwat geschokt- het kadootje af. Ik stapte even flink door, draaide me om en zag de man op Luc afstappen die met een kort schudden van zijn hoofd aangaf dat ook hij geen geschenkje wou.

Ik weet dus niet wat hij echt wou. Maar me zomaar een bijbeltje kado doen, dat is een instinker!