Ik had mijn fototoestel pas enkele maanden toen we een weekje Sunparks De Haan planden.

Eens daar probeerde ik vogels op foto vast te leggen. Probeerde, jawel. Ik zag wel dat het geen professionele foto’s waren, maar ik wist dat mijn fototoestel ook niet professioneel te noemen was. Soit, ik beleefde er plezier aan.

In het centrum van Natuurpunt zat een man met een groot kanon. We raakten aan de praat. Hij bekeek mijn fototoestel zo wat als ware het minderwaardig want die van hem … en die lens van hem, dat was pas je ware als het op vogelfotografie aankwam.

Ik betrapte me er op dat ik, telkens als ik die mannen met grote kanonnen zag lopen, mijn fototoestelletje wat liep te beschermen. Ik hield mijn arm er voor of ik hield het wat achter mijn rug. Dat was niet omdat ik mij er voor schaamde. Neen, dat was omdat ik er tegen ben dat iemand gaat verguizen waar ik plezier aan beleef.

Laatst sprak ik met collega F. die toch wel enige kennis van fotografie heeft. Hij lachte. Hij zei: “het enige goeie fototoestel is het toestel dat je bij je hebt”. Collega F. heeft werkelijk kennis van zaken.

Volgende keer als er nog ene met een groot kanon wat neerbuigend wil doen, ga ik niets zeggen over mogelijke overcompensatie voor een bepaalde lengte, maar ga ik gewoon neerbuigend terug doen en zeggen dat ik liever lichtvoetig door het fotografielandschap huppel -ahem- aangezien ik geen muilezel ben noch een muilezel heb. Oh zo.

Mistrás – Griekenland – 14-04-1973