Mijn humeur hangt niet af van het weer. Dat heeft het ook nooit gedaan. Het hangt wel af van andere factoren. Ik heb dan ook van die niet zo blije periodes. Ik heb bij tegenslag een verwerkingsperiode nodig, een slijtingsproces.

Ik baal dan ook als er tegenvallers -en ik bedoel dan geen kapot serviesgoed- mijn goedgemutst humeur komen verstoren. Dan weet ik al: “dit wordt weer uitzweten”.

Dat was wat ik voorzag toen ik dit logje schreef. Nu was de eerste, waar ik het in de reacties bij Jr. of Sr. over had, dan wel een serieuze domper, maar niet van die aard om me het leven te vergallen.

1. De eerste is -volgens mij- een vorm van oplichting. We waren van energieleverancier veranderd in januari 2017. We betalen al veel. En vorige week krijgen we een afrekening waar we nog eens 700€ mogen opleggen en dat op drie maanden tijd?

(…)

Met de nieuwe maandelijkse voorschotten, zullen wij op het einde van het jaar 4.000€ aan elektriciteit betaald hebben.

Dat eerste deel is achter de rug. Vergeten en doorgaan. Voor het tweede gaan we in tegenoffensief. We weten nog niet hoe, maar we gaan dit niet zozo laten.

En dan die autoklink, dat was even zoeken.

2. De autoklink zal zoveel niet kosten, maar het valt af te wachten hoeveel het wél zal zijn.

De auto gaat straks binnen. De prijs van de klink weten we. De prijs van de werkuren vergat Luc te vragen. Maar “het zou niet lang duren”. Had de mogelijkheid bestaan dat ik daar eventueel commentaar op had? Neen! Ik had ook de mogelijkheid gehad om zelf te informeren.

Maar dan …

3. Die van woensdagavond, daar wil ik het écht niet over hebben. Niet, niet, niet. Het gaat niet over geld, het is geen menselijk leed -zij het dan het mijne- maar ik verwijt het mezelf en leg de schuld bij de hoofdoorzaak.

En ja, ik had me op het ergste voorbereid. Op goeie vrijdag kwam de bevestiging. Het was fataal. En al had ik het verwacht, ik had even zin om er het bijltje bij neer te gooien. Nu moet niet iedereen direct aan het hoogst theatrale gaan denken, ik wilde enkel kappen met dat wat fout was gelopen. Luc probeerde wel om me op te peppen. Maar eigenlijk heeft dat geen zin. Ik relativeer heel snel maar even een dieptepunt? Daar moet ik echt zelf wel uit zien te komen.

En ja, zie je, op stille zaterdag stond ik op en ging aan de slag om de schade op te meten en eventueel in te dammen. Ik weet het, het zou eenvoudiger zijn om de tegenslag gewoon bij naam te noemen, maar ik wil het er echt met niemand over hebben. Ik vrees betuttelende reacties of leedvermaak. En omdat alles nog erger zou maken, houd ik het maar voor ons.

Op pasen ging ik er gewoon mee door. Het is nog steeds erg, de schade is aanzienlijk maar minder groot dan gevreesd.

Die niet zo blije bui? Die zal moeten overgaan als ik die constante ergernis -die in augustus vorig jaar begon- terug naar de achtergrond kan dringen. Een oplossing is blijkbaar nog niet in zicht. En eigenlijk ligt de oorzaak van punt drie ook daar. De doerak!