Zoals gepland na de kortere versie van de voorziene wandeling van twaalf kilometer, gingen we die herdoen. We zouden langs de andere kant vertrekken en vanaf een bepaald punt dezelfde weg terug nemen.

Dat hoefde niet, meldden de mensen van Natuurpunt als antwoord op mijn mail. We konden inderdaad langs de andere kant vertrekken en in plaats van dan hetzelfde stukje weg te volgen bij het einde, konden we net voor het bos links een paadje nemen zodat we enkel niet door het bos zouden wandelen.

Dat deden we uiteraard wel, aangezien we moesten gaan kijken hoe het met die brug gesteld was. Wel het stond er hoger dan de vorige week … het water wel te verstaan. En de brug? Er waren een paar boomstammen bij op gelegd, zodat je van de oorspronkelijke brug zelfs niets meer zag. Er lagen zelfs enkele bakstenen als stapstenen, maar we waagden het niet.

We zouden het wel gewaagd hebben -natte voeten is niet prettig maar voor één kilometer zouden we het ook niet dramatisch gevonden hebben- ware het niet dat we teveel spullen bij hebben die niet nat mogen worden.

We keerden op onze stappen terug en namen het paadje voor het bos en kwamen inderdaad terug op het brede pad.

Een stuk korter? Dat was het helemaal niet. Het stuk in het bos dat we twee keer deden is langer dan aan de overzijde van het water. En bovendien liepen we het brede pad nog even een stukje af tot waar we vorige keer het reekalf zagen. Maar dat gaf niet thuis.

Deze keer nam ik wel een foto van de brug. Dit is de brug!