Mogelijk zie ik er niet op mijn elegantst uit in mijn wandeltenue, mogelijk is het mijn hoed maar die had ik nog niet op toen het volgende gebeurde.

We parkeren de auto op een parking in een wat verder afgelegen dorp en net als we uitstappen is er ineens een overrompeling van auto’s die van overal op die parking toestromen en alle plaatsen in een mum van tijd innemen.

De ingezetenen stappen uit en bekijken ons alsof we twee vreemde snoeshanen zijn die daar niets verloren hebben. Zij zijn allemaal opgedoft en afgestoft. Ze stoten elkaar aan en gniffelen achter hun hand, maar pret hebben ze.

Nu heb ik wel al meer meegemaakt dat mensen denken dat hun kledingkeuze de juiste is en ik zou daar dan ook mijn voeten aan vegen, ware het niet dat ik mijn wandelsokken en stapschoenen nog niet aan had. Dat deed ik dan ook zonder me te fixeren op die wachtenden. Want dat was wat ze deden. Ze wachtten.

Gezien het uur op een zaterdag en de uitbundigheid van de gasten verwachtte ik elk moment een bruid en bruidegom te zien verschijnen maar het was een corbillard die voorreed.

Ze hadden waarschijnlijk nood aan een beetje vrolijkheid.