Er was een tijd dat de koffie op de evenementen gezet werd door diegene die merkte dat hij op was, wat natuurlijk resulteerde in een constant tekort aan kant-en-klare koffie.

Op een dag had Luc even de koffie voorzien vóór de pauze en iedereen stond verbaasd dat er koffie genoeg was. Sindsdien probeerde Luc telkens tijdig koffie te zetten, wat resulteerde in een constante verwachting dat er koffie zou zijn.

Mocht het nu voorvallen dat er niet genoeg koffie voorzien was, dan kwamen ze tijdens de pauze even Luc aanporren om koffie te maken met het ondertussen gehate gezegde: “Luc, de koffie is op”. Niet dat het dikwijls voorkwam, maar als het gebeurde ergerde het me. Luc had óók pauze. Het kon dus gebeuren dat ik gewoon reageerde met: “maak er dan”.

Het stoorde me zo dat ze Luc eigenlijk als meid gingen gebruiken en dat gold niet enkel voor de koffie. Ze gingen verlangen dat het water voor de thee aan de kook was, dat er voldoende bekers stonden, dat de suiker en de melk in hun gezichtsveld stond …

Dat is nu allemaal voorbij. Maar toch … niet vergeten.

Ergens vorige maand waren wij ergens waar er BV’s aan het werk waren. Toen die mensen pauze hadden stortte de massa zich er op en liep in grote getale richting een BV en wilden met hem op de foto. Ik schudde meewarig mijn hoofd. Die man had namelijk ook pauze. Wat zijn mensen toch allemaal op zichzelf gericht. Je zou denken dat ze, als ze die man bewonderen, hem toch zijn pauze zouden gunnen.

Luc moet ook een déjà vu gehad hebben. Hij grinnikte, boog zich naar mij en fluisterde: “de koffie is op”.