Het moet me van het hart. Het achtervolgt me al jaren. Het is niet van die aard dat ik er wakker van lig maar bij tijd en wijle loopt het echt wel de spuigaten uit.

Scenario:

We hangen -Luc zit, ik hang tegen hem aan- naar de TV te kijken, naar een actiefilm. Die kerels doefen erop dat het geen naam heeft, maar als die een slag op hun ketel krijgen van een vrouw met een ijzeren staaf of met een serieuze houten knuppel in haar handen, dan zwijmelen die even, maar gaan uiteindelijk gewoon door als had ze hen geaaid met de plumeau.

Dan erger ik me een beetje en ga dreigen de kerel in kwestie eens een mep met de koterhaak te zullen verkopen en eens te zien of hij dàn nog opstaat.

Ander scenario:

Een kerel, die een vrouw wil vermoorden, wordt door die eigenste vrouw in bedwang gehouden met een pistool of revolver of geweer of gelijk hoe het wapen ook mag heten. En die kerel kan dat gewoon afpakken? Die vrouw laat die zo dichtbij komen dat hij dat gewoon kan afpakken? Kunde da nu geloven? En die tuttebel schiet niet?

Hij of ik? En ik heb het pistool? En niet schieten? Ik? Serieus? Hopelijk blijft hij dan niet dood want al zou ik dan wel op zijn benen richten … hoe goed kan je op zulk ogenblik nog mikken?

Geruststelling: verder ben ik niet gewelddadig.