Toen ik het had over het gevogelte dat aan de dis kwam aanschuiven, bedacht ik dat het wel mooi was dat ik twee jaar geleden al een reportage maakte over de houtduiven en nu dit jaar over de familie Vreet -aka de meeskes- maar dat ik nog geen kwikstaart of vink had kunnen fotograferen.

De kwikstaart zien we ondertussen niet meer.

Maar laatst had Luc het over “de vogel” en hij vroeg zich af wat het was. Tot die dag dat ik hier in huis rondliep, gewapend met mijn fototoestel en hij ineens zei: “Dàt is die vogel!” Ik draaide me om, zag hem, zette scherp en drukte af. Net op tijd. De vogel vloog weg.

Nu zet ik hier geen naam bij, het verleden heeft me geleerd dat dat nogal dom kan zijn. Ooit had ik ook al eens een foto op het blog gezet, waarop enkele jaren later ineens een kerel kwam ruziën dat ik er niets van kende. Ik heb uiteindelijk het logje beveiligd omwille van de rustwil.

Voor mijn part ziet ieder er in, wat hij of zij er wil in zien.

En dan hadden we nog die verduvelde vink. Dat beest ploft neer als een vallend blad dat werd verzwaard met een blok beton. Maar zien doe je hem niet want hij stopt zich achter de losliggende kasseien. Natuurlijk verstopt die zich niet. Die gaat daar de zaadjes oppeuzelen die de uitgelaten bende van de familie vreetzakskes zomaar kwistig overboord gooit.

Gisteren zag ik hem, de lorejas en ik dacht: “Ik stuif naar boven” waarbij men dat “stuiven” met een korreltje zout mag nemen -met meer dan één mag ook- en ik fotografeerde door het venster. Tot hij zich achter de kasseikes zette zodat ik het toestel nòg schuiner moest houden, het beeld flou werd, ik het venster dan maar opende, waarop hij natuurlijk het -vliegende- hazenpad koos.

Maar hebben is hebben en delen is de kunst.

(Lees verder onder de foto’s)

De moraal van dit verhaal? Zorg er altijd voor dat je ruiten proper zijn.