Sedert ik in 2011 op mijn knie viel bij een wandeling, let ik altijd enorm op waar ik loop. Zelfs in die mate dat Luc me soms attent maakt op een bezienswaardigheid terwijl ik met mijn kop in de grond loop te kijken.

Gisteren zigzagde ik tussen de molshopen die er uiteindelijk geen waren, want ineens maakte Luc daar een zwieper die je zo uit een Fred Flintstone scene kon halen. Hij molenwiekte met zijn armen om recht te blijven terwijl hij achteruit trachtte te lopen en dat in tegenstelling met die valpartij van anderhalf jaar terug toen hij vooruit moest lopen om niet om te gaan. Hij viel -gelukkig- niet.

Ik keek naar zijn schoenen en ja, hij ging wat morren: over hoe erg die vlaai op een hoopje aarde had geleken, hoe plat en glad die wel was, over het feit dat hij voor één keer geen tweede paar schoenen had meegenomen en over koeien die precies op het pad …

Wat verder verwittigde ik. “Koeienvlaai” zei ik. Ik keek niet om toen ik achter mij: “der in” hoorde.

Het is niet dat ik constant kijk waar ik loop, maar ik heb mezelf zo een beetje bespioneerd. Eigenlijk kijk ik van de grond op, recht voor mij en dan links of rechts om dan weer te gaan kijken of er geen obstakels zijn. De koeienvlaaien van gisteren zagen er inderdaad eerder als molshopen uit en daar had ik even goed kunnen intrappen.

Gelukkig was Lucs plezier in de wandeling niet vergald want een eindeke verder zei hij dat, voor wat hem betrof, de wandeling al niet meer stuk kon. Hij houdt namelijk meer van smalle kronkelpaadjes dan van brede dreven.

En die pateekes dan? Die stonden thuis op ons te wachten.