Lang geleden hadden we nog geen hoeslakens noch dekbedden. Bedden dienden gemaakt te worden met een onderlaken, een bovenlaken en -naar wens- een deken of twee. Daarbovenop kwam nog een sprei.

Dat was een dagelijks karweitje. Eerst het bed enkele uren laten verluchten en dan zo rond een uur of tien in de voormiddag begon het bedden maken. Simpel was het niet met dat onderlaken waarvan de hoeken mooi gevormd moesten worden. En bedden van nachtelijke wroeters waren al helemaal verschrikkelijk.

Eens getrouwd deed ik dat anders. Ik stapte uit bed, maakte het bed zo ver op dat het netjes open lag vooraleer naar het werk te vertrekken.

Maar de Duitsers, die deden dat nog simpeler, daar hingen de dekbedden door het raam en die dingen kon je zo het bed op gooien, wat recht trekken en klaar was Kees je bed. Bij ons was het dekbed snel ingeburgerd. Het hoeslaken hadden we al enkele jaren ervoor ingevoerd, toen die als nieuwigheid in de witgoedwinkels opdoken. Mijn moeder vond dat allemaal maar niks. Dat was ontwikkeld voor luie vrouwen.

Ik stond er niet bij stil, het was geen bewuste keuze maar toen ik laatst las dat we beter wel elke dag ons bed zouden opmaken¹ dacht ik eerst: “ik doe dat niet”, maar daarna dacht ik: “ik doe dat wel”. Het lijkt wel een automatisme, dat rechttrekken van het onderlaken en het opschudden van het dekbed terwijl ik het ook netjes open leg. Zo ligt het ’s avonds snel slapensklaar.

Want eerlijk, ik slaap toch liever in een opgemaakt bed dan in een nest.

Er zijn er andere! Die maken nest en laten het opruimen aan de goedgewilligen over.

¹ Metrotime