Het is al een hele poos geleden. Sommige dingen moet je niet te snel vertellen en ze laten rijpen. Wanneer je te snel iets vertelt wordt een persoon of een situatie misschien herkenbaar. Daar hebben we het niet zo voor.

Feit is dat we op die bepaalde dag de auto parkeerden en net onze wandelschoenen aantrokken toen de aankomende auto zich naast ons parkeerde waarop de bestuurder begon te lummelen.

Wij, die graag rustig wandelen, lummelden ook, in de hoop dat de man haast zou maken en vertrekken. Maar dat deed hij niet. Hij ging in de beek gaan staan staren.

Wij namen ons film- en fotomateriaal uit de koffer en maakten aanstalten om de wandeling aan te vatten waarop die man in zeven haasten naast ons stond en vroeg of het de eerste keer was dat we daar waren en zei dat hij daar al vaak was en heel goed de weg kende en hij liep samen met ons door.

Onderweg gingen we trager en trager en trager, hij ook. Hij wees paadjes aan en zei waar die zouden uitkomen. Ondertussen kregen wij, deels door de lange rit, nood aan een sanitaire stop en hoewel de omgeving er zich toe leende, kon het gewoonweg niet door die plakpot.

Na vier kilometer hielden we het voor bekeken. Ik weet zelfs niet meer met welke smoes we rechtsomkeer maakten en hoopten dat hij niet hetzelfde zou doen.

Niet dat die man écht vervelend was, maar wij zijn nogal eenzelvig en houden niet van gegidste wandelingen. Daar maken we enkel gebruik van als Natuurpunt ons iets heel speciaal wil laten zien en het jaar daarop doen we die dan zonder gids.

Misschien erg voor die man, maar als hij aanspraak wil moet hij die zelf meenemen.