Als je de eerste dag maar de helft van je planning afwerkt, moet je die de tweede dag hernemen.

Mala Osojnica en Ojstrica zijn twee uitkijkpunten en daar wilde ik toch naartoe. De dag ervoor hadden we de paadjes wel gemerkt maar een natuurlijk probleem zorgde ervoor dat we eerst op zoek moesten naar een rustpunt in plaats van een uitkijkpunt.

Luc had al aangegeven dat hij niet naar het kasteel wou. We hadden het geitenpaadje gezien en hij wou daar niet op.

Maar van horen zeggen wisten we dat er ook trappen waren. Die kwamen we tegen toen we de wandeling in omgekeerde richting deden. De zin om het kasteel te zien was groter dan de tegenzin om te klimmen en trappen … dat is nu toch niet zo erg als een geitenpaadje.

De wegwijzers naar Ojstrica en Mala Osojnica gaven aan dat het eerste zo een 20 minuten zou duren, het tweede zo een 30 minuten, maar je kon ook van de ene naar de andere, wat ook 30 minuten in beslag zou nemen. Voor de totale wandeling rekende men daar een uur.

Luc en klimmen, je wil het niet meemaken, ik ben er aan gewend maar echt, je wil het niet meemaken. Je loopt de hele weg met een morrende man achter je aan.

Tot op zeker ogenblik … “Ik ga niet verder” zei hij. Hij zou wel wachten. Blijkbaar speelde er een oudere breuk in zijn voet hem parten. Ik aarzelde want zoals ik al vertelde ben ik nooit op mijn eentje alleen verder gegaan, maar deze keer dacht ik: “Geen twee keer zoals op de Goatfell” en ik bezwoer Luc daar op die eigenste plaats te blijven tot ik terug kwam. Wist ik veel hoe ver het nog was.

Eigenlijk denk ik dat het niet veel meer kon zijn dan 100m, maar dan 100m van een kaliber waarbij Luc zijn zwaarste geschut wat morren betreft zou boven gehaald hebben.

Naar Mala Osojnica ben ik niet gegaan. En dan lees je achteraf dat dat punt de voorkeur van fotografen geniet.

Meer foto’s
en
Filmke van Luc