Om drie uur gisteren namiddag gooide mske er het bijltje bij neer en zei: “kom Slow, we gaan nu wandelen, dan kunnen we vanavond voort werken”. Tien na drie stappen ze de deur uit en om twintig na zes waren ze pas terug. Ik was zo doodongerust dat ik voor het venster op uitkijk zat. En dan tikken ze zo wat tegen de ruit, vlak voor mijne snuit, en staan daar te lachen.

Wat was er gebeurd? Ze waren een bietenveld gepasseerd. Dat bietenveld op zich was niks, had het niet geweest dat de man, die in het bietenveld de bieten uitdunde, opkeek toen ze aankwamen. En dat die man goeiedag terug zei toen ze goeiedag zegden. Maar toen had Slow het lumineus idee van te zeggen: “je bent er bekanst”.

“Een half uur” zei Slow. “Kan niet” zei mske “dat zou willen zeggen dat we anderhalf uur van thuis tot hier hebben gedaan … kan niet”. Over wat hadden ze dan met die man gebabbeld? Als ik het goed begreep waren ze met de bieten begonnen om via wortelen over vlas naar mensen te gaan. En als voorbeeld haalde die man de mensen aan die naar het voetbal in St. Truiden gingen. En dan hebben ze er de Kwibussen ook maar bij gehaald.

Eergisteren hadden ze ook zo al goeiedag gezegd tegen een man in ’t veld. Wat verder, op het kruispunt, terwijl mske uitlegde waar volgens haar de weg links naartoe ging, was die man er komen aangefietst. En hij had een gans pozeke uitleg gegeven over de veldwegen en gezegd dat je van daaruit naar Diest kon. Dat wisten Slow en mske nog niet. Dat je van daaruit naar St. Truiden kon, dat wisten ze dan weer wel. Slow en mske weten ook dat je over de Romeinse Weg helemaal naar Tongeren geraakt. Dat willen ze ooit nog eens per fiets doen.  En dan kwamen ze ook nog wat meer te weten over de varkenskwekerij en het proefzaaistation.

Maar dat was eergisteren en toen waren ze geen drie uur weg geweest. 

Gisteren dus wel en zelfs met aftrek van drie kwartier … Ze hadden zich dus wat vergaloppeerd in de afstand. mske dus, want Slow neemt nooit het initiatief en laat zich dagelijks door mske verrassen. En die had er zo een paar hoekskes bij genomen. Toen ze eindelijk op bekend terrein terug kwamen zei mske: “we gaan recht op huis aan hé, we gaan dat stukske Romeinse Weg er niet meer bijnemen”. Als ze dat zo wat uitrekent hebben ze gisteren toch ineens een paar kilometers meer gedaan dan anders, maar ’t was de moeite.

Alleen waren ze gisteravond alletwee zo stijf als een plank en toen mske tegen Slow zei: “je gezicht ziet rood, je bent verbrand”, antwoordde hij: “awel ja, eerst ne mens zo afjakkeren en nu nog wat lachen met mijn rode kop!”

Gelukkig houden ze vandaag rustdag, want ze gaan naar Amke en Ella, alhoewel … rustdag? Met dat op vakantie van Zoneke en zijn gezin hebben Slow en mske Amke en Ella al drie weken niet gezien. Er zal daar ferm gerust worden!