Ik kreeg op mijn negen maanden de stuipen, waaraan men later een zekere stramheid in mijn vingers weet.

Ik had geen aanleg voor muziek, ik kon niet zingen en door die stramheid kon ik niet vlot genoeg piano spelen. Mijn broers en zus wel en die speelden Beethoven, of toch een gedeelte van een pianosonate. Altijd hetzelfde stuk, drie uren per dag. Ik kon het niet meer horen en haatte zowel Beethoven als de piano.

Ik heb nooit van muziekstukken voor piano gehouden, van viool des te meer maar die spelen nogal dikwijls eens samen.

Nu, met mijn slechter wordend gehoor, heb ik problemen met andere muziek. Sommige instrumenten hoor ik niet, van anderen slechts een bromtoon.

Wat blijkt nu? Nu Astrid Stockman met haar pianospel opduikt in Vive le Vélo? Ik hoor het, klaar en duidelijk, helder en mooi.

Wat meer is, ik hield niet echt van sopranen maar Astrids gezang stoort ook al niet.

Maar ja, een gehoorapparaat kan je afstellen, regelen en evenwicht brengen tussen de tonen.

Ofwel is Astrid gewoonweg goed.