De fietser reed op het fietspad, een eind voor ons uit. Stiekem gluurde hij over zijn schouder, even later onder zijn arm door.
De herinnering bubbelde omhoog en ik lachte. We reden niet voor niets op Memorielaan.
“Weet je” zei ik tegen Luc “dat ik dat ook deed”. In een tijd lang geleden, met mijn kinderfiets, waren er minder auto’s en als ik dan onderweg was en er kwam een auto achterop zette ik er een spurt in en sprintte voor de overwinning.
Gelukkig lag die eindmeet altijd nét daar, net vóór die auto me inhaalde.
Luc lachte ook en zei: “Ik ging meestal gewoon boven op de piste rijden”.
Blijkbaar was hij ooit lang geleden een pistier1 en en ik een sprinter.
Uitgelichte afbeelding:Eindmeet op de velodroom van Roubaix – stilstaand beeld uit een ouder filmfragment van Luc.
1 Pistier
Ik was ook een sprinter.
Ook een mooi palmares bij elkaar gefietst?
Ik wel, ik ben er fier op.
?
Oeioei neen, zo goed was ik niet.
Ik klopte toch grote namen indertijd … ingebeeld dan toch.
Ik won regelmatig de ronde van Frankrijk.
Daar heb ik me nooit aan gewaagd, geen klassementsrijder waarschijnlijk.
In elk geval chapeau!
😉
Ha, dat is een grappige herinnering.
Ik hoefde niet te winnen maar reed altijd hard, ook later nog. Ik moest telkens afremmen voor mijn man.
Dat deed ik graag. Bruggen op, de weg van Mook naar Groesbeek zonder af te stappen.
Jij was dus een klimmer …
?
En ik hoefde niet eens te winnen. ?
Jij zou dan nu met de bollentrui mogen rondrijden.
ha ha zo zie je maar onvermoede kwaliteiten verloochenen zich nooit
??