Na maar weer een periode van sombere gedachten en enerverende wanorde wou ik rust in mijn hoofd. En daar zorgde ik voor. Na een paar dagen kon ik corona en alle andere spoken aan.

Kon ik weten dat het nieuwe jaar die rust in mijn hoofd wat naar de knoppen ging helpen door:

• Een TV die geluid geeft door de stereo-installatie;
• Een vaste telefoon wiens oplaadbare pillen kapot waren;
• Twee pakskes waarvan de Track & Trace zich in stilzwijgen hulde nét op de dag van de aanval ergens op de democratie,
• Een doerak die een auto gaat rammen.

De ellende met mijn hoofd is dat dat bij een opdoffer een paar dagen als verdoofd lijdzaam zit te wezen. Tot de dag dat ik kwiek uit bed sprong, mijn schrijfgerief ter hand nam en met een flinke: “ziezo” een kleefbriefje tegen de deur petste.

Hoeveel zaken konden we na één dag afvinken denk je?

Eén! De telefoon en dat was dan nog de moeilijkste. Want dat was een dilemma: Kochten we nieuwe batterijen? Of kochten we een nieuwe telefoon? …

Ondertussen kunnen we ze natuurlijk allemaal afvinken -we zijn tenslotte al een week verder- en zou ik het briefje kunnen weggooien, al is er buiten de telefoon nog niks opgelost maar zijn ze allemaal toch al hangende.