Zoek
Luc kwam na mij de trap op en ik kreeg wat kriebelingen. Hij stapte op net hetzelfde ritme als ik. Ik versnelde. Het is misschien belachelijk maar zoiets valt me onmiddellijk op en maakt dat ik me wat eigenaardig en raar ga voelen, om niet te zeggen belachelijk.
Ik herinnerde me jaren geleden, op de begrafenis van een nonkel, dat de klokken het ritme leken aan te geven waarop wij, de familie, achter de corbillard liepen. Toen kon ik niet versnellen. En mijn stap veranderen zou maken dat ik in hetzelfde ritme zou voortstappen maar dan telkens tussen twee klokslagen in.
Dat je zoiets doet met een fanfare in een optocht, tot daar aan toe. Daar is het zelfs aan te bevelen omdat het anders maar een slordige boel zou lijken.
Luc dus. Ik zei er wat van. Ik weet niet meer wat, iets om te lachen, waarop Luc quasi beteuterd zei dat hij daar niet kon aan doen.
Natuurlijk niet, dat ligt aan mijn rare tik.
petergreyphotography
Ik zag eens, in Leuven meen ik, een man en een vrouw, beiden even groot (vrij klein) en slank en qua stijl eender gekleed en gekapt, die zij aan zij, hun heupen en schouders raakten elkaar, het stationsplein overstaken in exact, maar dan ook exact hetzelfde ritme en dezelfde pas, als een perfect afgestelde machine. Ik vond het mooi om te zien. Maar toen ik nadacht over hoe ze de rest van de dag zouden doorbrengen, unisono, een Siamese tweeling, begon ik toch wat te twijfelen.
ms
Het zou ons niet lukken met 26cm verschil en al zijn er die me klein noemen, ik voel me niet klein met mijn 1.66m.
We hebben een compleet verschillende kledingstijl en onze stappen zijn niet even lang dus vallen ze niet samen.
Het was dus ook uitzonderlijk dat ik het hoorde, we lopen ook meestal niet samen de trap op.
Maar ik weet wel dat sommigen dat uniseks uitzicht, of twee-eenheid zo je wil, willen uitstralen.
Wij dus niet, ik vind aanvullen beter dan twee voor dezelfde prijs. 😂😉
Matroos Beek
Ik probeer soms het ritme van mijn echtgenoot te stappen bij het wandelen, maar het lukt niet. Zijn stappen zijn veel groter dan die van mij.
ms
Bij het stappen zou het me wel lukken, maar niet te lang, niet te ver en ik zou er uitzonderlijk idioot uit zien. 😂
Hij trouwens ook moest hij mijn pasjes imiteren.😂🤣
Matroos Beek
😆 Ik voel mij een lomp gedrocht als ik de wijdbeense passen neem die hij neemt.
ms
Neen, dat niet. Ik denk dan eerder aan mezelf als kind toen ik die van mijn vader probeerde na te apen.
elsjeveth
Vroeger met mijn zussen, proberen dezelfde tred en maat te houden het was een spelletje dat altijd eindigde in ruzie of gejank…maar leuk was het wel destijds om een saaie wandeling te doorbreken
ms
Broer en ik speelden dan: “stappen als de boeren” of “stappen als de sjieke madammekes” of …
bertjens
Synchroon lopen, dat wilde ik nooit, ook niet met muziek. Dan voelde ik me voor gek staan.
Alleen met dansen was het leuk.
ms
Halleluja! Ik ben niet alleen! 🤣
Bertie
Wat ernstig was dat (jaren ’50)een paar keer per jaar het draaiorgel door de straten ging. Stoppen en achterlijke muziek draaien, ongewild ging je op de maat lopen 🙁 . Ik rende altijd naar huis zo vlug als ik kom..
ms
Dat heb ik nooit meegemaakt voor zover ik weet.
Een draaiorgel stond wel op de kermis en daar liep dan ook iedereen zo komisch.