Er zijn ogenblikken waar ik er zo goed als zeker van ben dat er iemand in huis rondloopt die enkel en alleen als doel heeft me mijn hele leven achter van alles en nog wat te laten zoeken.

Ik weet dat we zoiets veelal aan ons huisspook wijten maar nu was het echt té flagrant.

Ik was mijn plastic hoesje om mijn gsm te beschermen als het regent kwijt. Die hing eenmalig aan een halssleutelhanger, die ik van Querida had gekregen en waar ze de namen van de paarden op had gedrukt.

Ik had het hoesje gebruikt op een locatie waar ik geen handtas kon meenemen en ik toch mijn gsm en mijn secrid niet had willen achterlaten.

Drie dagen later … ik wil de hoes en de halssleutelhanger terug klaar leggen want er komt nog zo een gelegenheid. Die zijn niet te vinden. Maar echt niet te vinden.

Ik heb de meest logische plaats -mijn handtas- tot twee keer toe doorzocht, ik heb de hele auto doorzocht, ik heb mijn wandel- en laptoptas doorzocht, mijn wandelbak doorzocht, ik ben tussen mijn gedragen kleren gaan kijken.

Uiteindelijk vond ik twee tasjes die beter aan het doel beantwoorden maar waarvan ik dacht dat ze al lang op de rommelmarkt waren verkocht en had ik de plastic hoes niet meer nodig.

Maar ik wou die terug voor als het regent en omdat die halssleutelhanger een kadootje was en ik zocht en bleef zoeken.

“Ik ben die kwijt” besloot ik. Bij de reconstructie had ik namelijk bedacht dat ik toch onderweg naar huis uit de auto was gestapt om het viaduct van Berneau te fotograferen en hoogstwaarschijnlijk waren die daar toen uit de auto gevallen.

Eergisteren -het kriebelde weer- onderzocht ik de auto opnieuw. Je weet maar nooit dat die spullen er niet uit waren gevallen maar gewoon tussen de zetel en de deur waren geschoven.

“Welke tas had je bij?” vroeg Luc. “Mijn handtas” zei ik “maar die heb ik al twee keer binnenstebuiten gedraaid.

Terwijl ik het zei nam ik die handtas, stak mijn hand ten bewijze er in en kreeg bijna iets van het schrikken toen ik het zachte plastic voelde. De halssleutelhanger zat in het andere vak.

“Gelukkig was ik er” zei Luc en ik heb hem eens argwanend bekeken.