Ik las het wel al vaker, dat restaurants die mensen, die na een reservatie gewoon niet komen opdagen, financieel beboeten. Deze week weer. “In dit restaurant moet je voortaan 50 euro waarborg betalen om te reserveren: “Het is een plaag” titelde Het Nieuwsblad¹. En ja, ik vind dat erg.

En ja, ik hoop eigenlijk dat het die restaurants overkomt die mij/ons ooit weg stuurden met de melding dat ze volzet waren, zelfs als het restaurant zo goed als leeg was maar alle plaatsen waren gereserveerd.

Het overkwam ons zelfs eens toen we wél gereserveerd hadden, maar toen hebben ze dat verstandig en handig opgelost. We mochten op kosten van de uitbater in het etablissement achter de hoek een aperitief gaan drinken. Toen het wat langer bleek te duren, kwam de ober melden dat we nog een tweede mochten nemen. Of we nog goed wisten wat we aten of dat we het lekker vonden herinner ik me niet meer.

Restaurants en ik, het is moeilijk. Natuurlijk ligt het aan mij, dat weet ik wel. Ik houd ervan om met mijn rug tegen de muur of een zuil te zitten, anders voel ik me ongemakkelijk. De bediening mag niet constant mijn glas komen bijvullen, dan voel ik me bekeken. Commentaar geven op wat ik bestel -oeioeioeioeioei- zoals: “nóg een cola?” Eerlijk? Na een dag hard werken had ik grote dorst en was de eerste groter geweest had ik geen tweede besteld. Of: “Rosé? C’est un vin de femme”. Of nog: “Die wijn past daar niet bij, mevrouw, ik weet dat, ik ben een wijnkenner” … Duidelijk geen ms-kenner. Het plaatje is wel duidelijk, hoop ik.

Het beterde er niet op toen ik las dat ze in sommige restaurants de mooie mensen goed zichtbaar zetten en de minder mooie achterin in de donkere hoeken. Ach ja, ik zou niet graag aan het raam zitten, de hele straat eet mee. Tot daar aan toe, maar het idee er achter vind ik toch niet zo netjes, net zo min als reserveren en niet opdagen.

Wat mij stoort aan dat reserveren is dat het spontane verdwijnt. “Kom we gaan hier eten” en binnenstappen is er niet meer bij. Als ik moet plannen en reserveren wordt het weer een punt om rekening mee te houden, de tijd niet uit het oog te verliezen, plannen en meten en dus doen we dat niet.

Zoals eerder verteld gaan we dan liever naar Lunchgarden wanneer we willen, nemen wat we willen, zitten waar we willen, zonder pottenkijkers die vervelende vragen stellen.

Of weet je wat we ook wel doen? We nemen onze picknick mee. Voor warme dagen zoals bij de Tall Ships en de voorbije maandag werd dat een lekker fris zelfgemaakt slaatje.

En als we ooit, mocht het zich voordoen, toch bij een restaurant reserveren om iets te vieren, dan gààn we toch gewoon.