ZoekIk, in mijn snelheid niet te stuiten
Liep met mijn snuit
Tegen de ruit
Stop met kuisen van grote ruiten
Ik had die ruit echt niet eens gezien
’t Was clandestien
Niemand te zien
Ik voelde me toch een lompe trien
[© ms – 5 oktober 2022]
Koesterfoto’s
De Beemden
Op de affiche
Lezer voor altijd
Alle beetjes helpen
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
petergreyphotography
Ha! Mooi vers. Ik heb dat ook wel eens gehad. En het klopt, je voelt je zéér onhandig en je bidt dat niemand het opgemerkt heeft. 🙂
ms
En dan kijk je zo bewust niet om, om niet te zien dat ze lachen als er iemand staat. Ik heb het uiteindelijk in de ruit zelf gezien.
Matroos Beek
Dat kan pijnlijk en beschamend zijn, maar het is toch de schuld van die ruit. Gelukkig brak ze niet, dat was erger geweest… ik bedoel voor jou.
ms
Ik vond het pijnlijk maar niet dat het pijn deed. Het was pijnlijk tussen mijn oren. Maar ik vraag me af: “waarom heb ik die niet gezien?”
Suskeblogt
Dat is vooral schrikken als je zo tegen een ruit aanloopt. En dan maar hopen dat niemand dit gezien heeft.
ms
Als je je niet pijn deed, is dat inderdaad de eerste bekommernis.
Bertie
😂 Ik voel met je mee. Je het het mooi beschreven.
ms
Dank je. Ik vraag me af waarom ze voor vogels wél en voor mensen geen silhouet op die ruiten plakken.
Niet dat er ene voor vogels opzat, dat ook niet.
elsjeveth
Oh oops…het gebeurt iedereen weleens, maar dat gevoel dat je eraan overhoudt…
ms
Echt hé … Je vraagt je af waar je hersens zitten …