Zoek
Was ik ooit eens lang geleden geschrokken dat ik door mijn trouwen ineens de status van “Mevrouw” kreeg en me daar lichtjes onwennig bij voelde, zodat ik al snel als ik iemand beter leerde kennen vroeg om mijn voornaam te gebruiken … dan vond ik het jaren later ongepast als iemand mij zomaar ongevraagd met mijn voornaam ging aanspreken.
Maar dat leek in die periode wel schering en inslag. Alle mevrouwen en mijnheren buiten en allemaal familiair.
Maar dat iemand, die nu een abonnement/lidkaart scant en dan ineens in één zin mij drie maal bij mijn voornaam noemt, dat vind ik absoluut vrijpostig.
petergreyphotography
Ha ja! Grappig is dat, hoe je waardering van de aanspreekvorm verandert in de loop van je leven. Ik geloof dat het in een groot Scandinavisch meubelpaleis was toen ik me voor het eerst ergerde aan het familiaire ‘je’ waarmee de klant aangesproken wordt. Neem hier je winkelwagen. Je kunt hier afrekenen. En bij de uitgang: Ho stop! Je hebt je Zweedse gehaktballetjes nog niet gehad! Andersom kan ook. Mijn vorige huisarts en ik tutoyeerden elkaar. Nu heb ik een aanzienlijk jongere arts die u tegen me zegt, en ik zeg dan maar u terug. Dat vind ik toch een beetje jammer.
ms
Meestal gaat zoiets zonder naam of zonder aanspreektitel. Het jijen en jouen op zeker ogenblik vond ik storend toen ik op een ouderavond was.
Maar indertijd voelde het mevrouw “oud” aan. Maar ik heb het altijd al storend gevonden als iemand in één zin drie maal “Mevrouw” zegt, dat voelt slijmerig.
Deze persoon, nooit gezien, scant mijn toegangskaart en gebruikt mijn voornaam drie maal in één zin om te zeggen dat het gescand is dat de ingang de trap op is en dat ze me daar wel zullen wegwijzen. Overbodig en irritant vond ik dat.
En de huisdokter? Ik moet nadenken wat die zegt. Ik denk: “Mevrouw”, maar dan niet als aanspreektitel maar meer als: “dan gaan we nu mevrouw een prikje geven. En dan is het daarna de beurt aan mijnheer”. En wij zeggen gewoon: “dokter”.
Suskeblogt
Ik ben het gewoon dat de meeste mensen me bij de voornaam aanspreken. “Meneer” vind ik niet echt bij mij passen. 🙂
ms
De mensen die me kennen die mogen me gerust met mijn voornaam aanspreken. Bij diegenen die me niet kennen en het toch doen ga ik me afvragen wat ze nu weer van mij willen.
Suskeblogt
Ik ken dat gevoel. 🙂
marieclaire
Ik laat me door iedereen met “mevrouw” aanspreken.
ms
Het hangt er van af.
MyriamC
Wel, dat vind ik ook. Van die jonge telemarketeers, die doen dat ook. Dan denk ik: wat voor opleiding hebben jullie gehad, jongens?
ms
Daar heb ik, gelukkig maar, niet veel last meer van sedert de stopzetting van de zaak. Onbekende nummers neem ik niet meer op.
MyriamC
Ik ook niet. Heb me ook al op de bel-mij-niet-meer lijst laten zetten maar dat helpt precies niet veel.
ms
Wij staan daar ook op maar kregen steeds telefoon uit het buitenland, maar dat viel op zich nog mee. Nu hebben we de vaste telefoon opgezegd.
MyriamC
Die hebben wij al lang niet meer. Ik zoek de nummers op die mij bellen (neem nooit op) en dat is heel vaak Test Aankoop of een energieleverancier.
ms
Wij hadden een pack inclusief vaste lijn. Nu een ander pack, zonder vaste lijn. Hopelijk beginnen ze nu niet op die gsm’s.
MyriamC
Bij ons dus wel, zowel op mijn man zijn nummer als op het mijne.
ms
😠
Bertie
Jij-en en jou-en is al lang de gewoonte.
Maar dat een huisarts praat alsof ze het over een onwijze heeft, daar zou ik iets van zeggen.
ms
Het is een hij en die heeft me al op andere manieren op mijn paard gekregen.
Maar het is een goeie dokter en eigenlijk is hij nogal sympathiek. Ik denk dat hij gewoon een wat vreemde humor heeft.
elsjeveth
Ik ben van de voornamen. Altijd even aftasten of het wel kan, maar ik stel mij steevast voor met Elsje en dan mijn achternaam.
ms
Ik stel me ook zo voor: voornaam, achternaam, maar ik zou je wel mevrouw noemen tot je zegt dat Elsje ook kan. 🙂
Maar zo een onbekend iemand … 🤔
Matroos Beek
Ik heb een omgekeerd probleem.
Op school moeten de leerlingen ons verplicht aanspreken als Mevrouw met vervolgens de familienaam. Een verzorgster die nu aan mijn moeder haar bed staat is een oud-leerlinge van mij. Ze blijft mij aanspreken als Mevrouw R., ook al heb ik al tien keer gezegd dat ze nu wel gewoon ‘Bea’ mag zeggen. Dat gaat er niet meer uit…
ms
Dat is denkelijk moeilijker dan we denken. Ik kan het me niet voorstellen dat één van mijn leraressen zou opduiken en ik die bij voornaam zou noemen.