Zoek
Sedert de dag dat het “Portret van een Kleptomaan” van Théodore Géricault hier aan de muur hangt en ik me realiseerde dat het portret zo ongeveer 200 jaar oud is, stel ik me vragen.
Een schilderij, 200 jaar oud. De schilder is bekend1. De opdrachtgever ook2. Maar de man zelf? Wie was hij? Wat was zijn naam? Aan welke aandoening leed hij?
Kunstenaars uit vroegere jaren hadden dat wel meer. Ze gaven hun werk een titel zoals : “een jonge vrouw” of “een prostitué”, “een boer op het veld” of noem maar op. Bij bestelde portretten weten we dan wel wie ze voorstellen. Natuurlijk.
En ik vraag me af of ik zijn naam ergens zou kunnen vinden. Hij verdient dat.
____________________1 Théodore Géricault
2 Kunstvensters
petergreyphotography
Goeie vraag! Maar, denk ik, niet gemakkelijk te beantwoorden. Het schijnt dat de namen van deze man, en de overige geportretteerden, niet overgeleverd zijn. Volgens een bron is de kleptomaan geschilderd naar een patiënt van Asile de Charenton of van Hôpital Bicêtre. Misschien zijn in de archieven daar patiëntgegevens van 1822 te vinden, namen, leeftijden en de aandoeningen waarvoor men werd opgenomen, als dat woord toepasselijk is en het niet om opgesloten gaat. Daar zou dan een ‘kleptomaan’ tussen moeten zitten en dat zou hem wel eens kunnen zijn. Ik weet het niet. Onmogelijk is het misschien niet, maar de kans lijkt me niet groot dat de naam te vinden is.De man zou het wel verdienen, dat ben ik met je eens.
ms
Mogelijk dat ik, tijdens -nog eens- een lege week, me eens aan het informeren zet. Je weet maar nooit.
marieclaire
Je kunt aan de gezichten van de geportretteerden ook wel zien dat ze wat mankeerden, dat heeft de schilder goed vastgelegd. Het waren andere tijden, het individu in zo’n instelling deed er niet toe, het ging puur om de ziekte te laten zien. In feite was dit misbruik.
ms
In de context van toen gezien, was het dat niet. Wij zien dat nu anders.
Maar dat anders bekijken achteraf werd vroeger afgedaan als “ouwe koeien uit de gracht halen”.
Wat we kunnen rechtzetten moeten we wel doen en over wat niet recht gezet kan worden moet toch wel deftig geïnformeerd worden.
Maar! Dan moet men ook niet meer, zoals veelal als het over persoonlijke zaken gaat, zeggen: “de spons er over”.
Het is en blijft wikken en wegen.
marieclaire
Dat bedoelde ik ook dat we nu als misbruik zien en destijds niet.
ms
Het verschil zit hem misschien in het weten. De mensen hebben meer migelijkheden om iets ruchtbaarheid te geven en doen dat ook.
Vroeger konden ze dat misschien vertellen aan een vertrouwenspersoon. Maar ik denk niet dat er velen geneigd zijden geweest zijn om eens te luisteren naar iemand uit een instelling die men toen manisch noemde.
Maar nu …
Bertie
Dit snap ik maar de namen vind je nergens. Intrigeert de afgebeelde je?
Een kunstkenner ben ik niet. Wel zie ik dat de portretten een droevige indruk maken, een beetje op de manier zoals je een verwond dier ziet.
ms
Dat deed hij eigenlijk al in het museum. Om “zomaar” op te vallen in zalen vol andere stukken, moet hij wel iets speciaal hebben.
En ja, hij kijkt zo verloren, zo triest, dat ik denk: “kom, spikt het uit!”
elsjeveth
Bij zo’n indringend portret ga je inderdaad nadenken. Wie was hij, hoe is hij daar terechtgekomen, hoe is het hem vergaan, uiteindelijk gestorven in de kliniek?
ms
De meest belangrijke vraag om te beantwoorden -om mee te beginnen- zou zijn: “Wie was hij?”
Toch eens overdenken of ik er niet écht aan begin. Het zou echter voor niemand een verschil maken,
elsjeveth
Wel voor jou toch ? En misschien voor ons bloglezers als je stuit op een bijzonder verhaal
ms
Voor mij wel? Wel als ik moest opstaan zoals in “Marc groet ’s morgens de dingen” en ’s morgens niet hoef te zeggen: “Dag man aan de muur”. 😉