Eerste voorval

Luc en ik lopen door de winkelstraat, terwijl de bandendienst onze autobanden vervangt. En daar is de parfumwinkel. En hadden we het daar nu niet net de dag ervoor over gehad.

We stapten binnen, kochten en wilden betalen toen ze vroeg of we een klantenkaart hadden. Die had ik. Die zit in mijn telefoon in mijn Fidme.

“Oh. Die is verlopen” zei de verkoopster. Tja, ik heb vroeger altijd bij die winkel mijn parfum gehaald, maar nu koop ik ondertussen al enkele jaren elders en Luc komt blijkbaar eindeloos toe met zo’n fles. Tot nu.

Maar dat was niks hoor. Ze zou onmiddellijk een andere maken maar dan moest ze nog efkes mijn e-mailadres.

“Waarom verlopen die dingen eigenlijk” vroeg Luc zich af toen we buiten stonden. “Om aan ons e-mailadres te geraken” zei ik.

En jawel, eens thuis lag de eerste al in de inbox, waarop ik onmiddellijk aangaf geen nieuwsbrieven te wensen.

Tweede voorval

Op de boekenmarkt wil iemand met Payconic betalen. Dat lukt niet. Na enig opzoeken blijkt dat er bij mij een update is geweest en dat ik mijn account terug moet activeren. Luc probeert met hetzelfde resultaat.

Bij een update is dat nochtans meestal niet zo. Maar ook hier moesten we deze keer respectievelijk mijn en zijn e-mailadres toevoegen. Maar die zullen toch bot vangen als ze proberen. Ik heb in mijn app aangegeven dat ze mij geen meldingen mogen sturen. Ik ben enkel benieuwd of e-mail als melding wordt bezien.

Nabeschouwing

De meeste van die winkels en/of zaken zijn eigenlijk nog slimmer dan dat. Ze vragen je e-mailadres als inlog en dan mag je nog een wachtwoord ineen flansen.

Meestal geef ik onmiddellijk aan dat ik geen nieuwsbrieven wens, maar -zo goed als- iedere keer kan ik achteraf weer gaan uitschrijven bij ontvangst van hun eerste.

Zijn ze bang dat we hen zouden vergeten? Goede service is belangrijker dan een nieuwsbrief, voor wat mij betreft dan toch.

Nu niet dat het er zo veel zijn, enkel een paar waar ik interesse in heb. Maar ook instanties hebben die onhebbelijkheid.