Nu het rommelmarktseizoen zich weer stilaan in gang zet, gingen wij gisteren eens naar een grote. Gewoon om een kijkje te nemen, niet om er zelf te staan.

Het was er al overvol toen we toekwamen. Gelukkig was er net een auto vertrokken wiens parking wij konden overnemen.

Minder goed verging het een chauffeur die even het wandelpad opreed en gewoon in de beek sukkelde.

Ondanks het relatieve vroege uur was het er al over de koppen lopen.

Van al dat slenteren en snuisteren krijgt deze mens dorst en een ander (groter) mens grote nood. We stappen richting een terras. Dat zit vol, afgeladen vol. We willen dan maar binnen gaan zitten, maar jammer maar helaas, binnen is het gesloten, zo zegt men. En net dan schiet er een man van buiten naar binnen, recht de sanitairen in.

Ik ga dan maar buiten aan de lantaarnpaal gaan zitten staan wachten.

Als Luc dan eindelijk buiten komt trekt hij dan wel geen gezicht als een donderwolk, maar het scheelt niet veel. “Die kerel zit daar nog op” zegt hij terwijl hij verder loopt.

Wat verder, nog een -klein- terras. Vol natuurlijk. “Ik kan dat ook” zegt Luc, loopt binnen en terwijl ik toch probeer iets te bestellen aan zo een sta-tafelke komt hij al terug buiten. “Voller dan vol” zegt hij en loopt verder. “Ik ga wel in de haag” zegt hij, lichtjes bozig. De enige haag die ik zie is de mensenhaag voor, links en rechts en achter mij.

En dan zien we een zo goed als leeg terras waar enkele mensen iets zitten te drinken. Maar waar is de ingang? Een poort? Maar die is vast met een ketting en een hangslot.

Als plots de deur opengaat en er enkele mensen buiten komen, zijn wij binnen en roept de serveuse: “Oh neen! Die deur moet op slot”. Op mijn vragen krijg ik volgende antwoorden:

• Oh jawel, ze zijn wel degelijk open.
• Oh jawel, wij mogen op dat terras iets drinken.
• Ik moet niet bang zijn, ze zullen ons wel terug buiten laten.
• Die deur moet op slot om niet overbevolkt te geraken.

Terwijl we daar zo zitten in het zonneke overweeg ik of we er geen koek of zo bij zouden nemen. Als er plots iemand over die poort roept wordt er geantwoord dat het terras volzet is.

Mijn zin in een stuk koek was direct over. We hebben ons glas leeggedronken, zijn rechtgestaan, hebben afgerekend en kregen die deur niet los.

Dat zijn zij komen doen. En ik vroeg, zo wat grappend, of er soms een speciaal trucske voor was, waarop ze, ook wat grappend, ja heeft geantwoord.

Gelukkig heb ik me op die rommelmarkt een boek aangeschaft waar ik -weeral- enorm blij mee ben: enerzijds omdat het veel bezienswaardigheden in eigen land beschrijft en anderzijds omdat dat boek blijkbaar ook weer haast niet meer te krijgen is en het dus vele keren meer waard is dan wat ik er voor betaald heb.