Zoek
Een kindje van een jaar of zeven liep op de stoep met daar neven een hondje aan de lijn, stijl pluche op pootjes.
Het beestje wou niet verder en plofte neer op zijn buikje, met twee korte pootjes vooruit en twee korte pootjes achteruit. Het kindje stapte verder.
En ik dacht: “Ocharme zijn klootjes”.
…We zaten in de auto, reden voorbij, maar ik zag toch dat ze stilstond, zich omdraaide en tegen het hondje praatte, hem probeerde te overreden waarschijnlijk.
Het was grappig, het kon zo uit een komische film komen en ik heb nog napret gehad tot na de boodschappen.
Jammer genoeg is het vertellen nooit zo grappig als het zien en ook kan hier geen foto bij van het tweetal. Ik gebruik dan maar een foto van een ander hondje dat vorig jaar mijn dag goedmaakte.
meninggever
Als het om sommige soorten honden gaat is het goed vooraf het karakter te bestuderen. Want er zijn er bij die als ze geen zin meer hebben om te lopen op de handrem gaan en dan helpt vriendelijk praten echt niet. Wij hebben ooit een hondje genomen en gekoesterd waar we veel plezier aan beleefden, maar die als het zo uit kwam aardige bananen in zijn oren had zitten. Werd 16,5 jaar oud. En bleef dat karakter behouden. Maar wel een schat hoor…
ms
Die kleine hondjes hebben wel meer een karakterke.
MyriamC
Ik zie het zo gebeuren. Te schattig om niet te delen.
ms
Een kleine grappige/schattige scene in de morgen maakt je dag goed.
Suskeblogt
Altijd leuk om zulke situaties te zien gebeuren.
ms
Liever dat dan wat je telkens weer in de media leest. 😉
petergreyphotography
Ik moest lachen om je gedicht 🙂 Mooie scene en mooi verteld!
ms
Zelfs als het de bedoeling is ga ik rijmen. Ik dacht eerst er dan maar een rijm van te maken maar daar had ik geen zin in.
Het zijn de kleinigheden die het mooi maken.