Ooit las ik dat mensen gemiddeld drie keer met kanker in hun dichtste omgeving te maken krijgen. Ik vind dat artikel niet terug. Waarschijnlijk is het achterhaald, want het klopt niet.

Of er zijn mensen die er nooit mee te maken krijgen en zijn het de anderen die het gemiddelde de hoogte in duwen.

Als ik even ga optellen zijn er vijf leden van mijn dichtste familie (twee bloedverwanten, drie aangetrouwd) die kanker kregen.

Verder waren er dan nog een collega en twee aangrenzende buren.

En dan steiger ik als ik in “Het Nieuwsblad” lees dat een vrouw te horen kreeg: “Gelukkig is het maar borstkanker¹“. Ze moesten ze neerschieten, die zeggers.

Gewoonlijk ben ik niet zo agressief maar dat kreeg ik ook ooit te horen toen ik in zak en as zat omwille van … en geloof me, goed aankomen doet dat niet.

En ja, ik weet wel dat iedereen wel verhalen heeft.

Ik weet wel dat er mensen zijn die er zelf mee te maken hebben en ik vind dat erg en ik zou wel troost en steun willen bieden, maar ik heb wel al ondervonden dat sommigen nogal agressief uit de hoek durven komen als zochten ze -en vonden- een zondebok voor wat hen overkomt.

En daar haak ik af. Ik heb tenslotte ook mijn hele jeugd de schuld voor de dood van mijn Broertje meegedragen. En ik heb er genoeg van. Ook al omdat ik zelf mijn ei niet kwijtraak, want telkens ik er over begin is er wel iemand die het erger of zwaarder heeft.

En net omdat ik er nu geen wedstrijdje “Omtertmeest” wil van maken, heb ik de reacties uitgezet.