Met lede ogen keek Antonilla hoe haar zoon zijn dagen verlummelde en in ledigheid doorbracht.

Hij struinde tussen de bomen in de tuin, bestudeerde fauna en flora in het bos, luisterde naar de geluiden, imiteerde ze en keek voldaan. Ze zuchtte.

“Jongen” zei ze “ga nu eens wat doen!*

Ze sprak hem berispend toe: “Pak een rol en lees hem of pak een rol en leer hem of pak een rol en schrijf hem. Schrijf desnoods je bevindingen over de fauna en flaura, maar doe iets! Op deze manier zal je nooit iets te betekenen hebben, zoals Archimedes bijvoorbeeld. Binnen tweeduizend jaar weet niemand nog wie je was”.

Ze keek erg geërgerd toen hij achteloos zijn schouders ophalend en, om haar de mond te snoeren, een aireke begon te fluiten.

“Met wat te lopen fluiten ga je het niet halen, zenne” riep ze hem ontstemd en bozig na.

“En wat dan nog?” dacht Tinnitus ongeïnteresseerd.