Brenda had er echt geen zin in. De opnames van die nieuwe film zaten er aan te komen en ze moesten 300 figuranten inschrijven.

Haar collega’s waren er al aan begonnen maar haar stoel bleef leeg. Ze zuchtte en deed hier en daar nog een klusje dat eigenlijk niet echt dringend was.

En toen zag ze hém, groot, stoer én knap. Hij stond wat te dralen tussen de mensen, zo wat rondkijkend waar hij moest zijn en Brenda liep terstond naar haar stoel en wenkte.

Hij zei galant: “Ga maar voor” tegen de vrouw die de wenk ook had gezien.

Brenda was in haar wiek geschoten. Ze keek de vrouw ijskoud aan en zuchtte nogmaals, zeer diep, voor ze zei: Eigenlijk ben U niet de aangewezen persoon voor wat wij op het oog hadden. U bent te mollig, onze kostuums zijn allemaal voor slankere mensen. Bovendien willen wij mensen met uitstraling, geen saai uitziende modale mensen. Allez, geen grijze muizen”.

Brenda zag de verbijstering in de ogen van de vrouw toen die zich, zonder ook maar iets te zeggen, omdraaide en richting deur wandelde. Ergens voelde ze toch een ietsje wroeging, maar soit …

Ze richtte zich stralend tot de man, die onmiddellijk zei: “Ik doe het alleen met mijn vrouw” en zich realiserend wat hij pas had gezegd, vervolgde met: “die figuratie natuurlijk”.

Ook hij draaide zich om, liep de vrouw achterna en hand in hand verlieten zij het pand.