Ergens in de eerste week van deze maand kreeg ik een whatsapp van Kleindochter, met onderstaande link¹, voor een magazijnverkoop bij Standaard Boekhandel, in bijlage.

Ze vroeg: “Iets voor jullie?”.

Ik antwoordde: “Gade mee?”

Als ze geen les had, kon ze op vrijdag mee.

Omwille van dat gesnotter en de serieuze hoest, waar ik het gisteren over had, besloten we een week thuis te blijven, maar voor die magazijnverkoop maakten we -ook- gisteren wel een uitzondering.

Toen we binnenkwamen in die enorme hal stond er al een file aan de kassa’s die eigenlijk de hele omtrek van de zaal lang was. En ik dacht: “Hier koop ik niks, met zo’n wachtrij”.

Maar die boeken hé. En we doken er in en keken en bewonderden en waren binnen de kortste keren Kleindochter kwijt. Waar wij kijken bij wat ons interesseert en misschien interesseert, wil Kleindochter àlles gezien hebben, dat is niet alleen in musea zo, dat is ook bij een magazijnverkoop zo.

Toen wij klaar waren, gingen wij maar aanschuiven en terwijl Luc en ik die file volgden doorheen de hal in de breedte, de helft van de lengte van de hal, nog eens de hal in de breedte, de halve lengte van de hal, …

Enkel de laatste helft van de lengte en de voorgevormde slang aan de kassa hebben we met ons drieën afgelegd.

Ik dacht dat we er een uur over hadden gedaan, maar volgens Luc zou het eerder anderhalf uur kunnen geweest zijn. Wat eigenaardig was, we hebben ons geen seconde verveeld.

En we hebben afgesproken dat, als Standaard Boekhandel ooit nog een magazijnverkoop doet, wij weer van de partij zullen zijn.