Zoek
Zo sprak ons elektrisch deken:
De winter is verstreken
Mijn werktijd zit er op
Ik stop!
Zo sprak de lentewinter boud:
Pas maar op, ik word weer koud
Lekker guur en erg kil
Ik ril!
Zo sprak de grote winkelketen:
Dat heeft in stock gezeten
In de winter, niet nu
Tedju!
Zo sprak men bij de bollekes:
Hier loopt het op rollekes
Kom maar op en bestel
Jawel!
[© ms – 18 april 2024]
Wat me al meer opviel bij het bekijken van Amerikaanse films en reeksen is, dat wanneer ze onverwachte gasten over de vloer krijgen, die altijd op de zetel mogen of moeten slapen, zelfs als de bewoner er goed voor zit of ronduit stinkend rijk is.
En dan vraag ik me af of ze in Amerika maar één slaapkamer hebben.
Maar nu laatst -en dat twee keer op rij- lag de eigenaar gewoon op de zetel te slapen en dat zonder dat hij/zij zat was.
En dan vraag ik me af of ze in Amerika geen bedden hebben.
En dan weet ik wel dat dat soms gemakshalve -voor de opnames dan- gebeurt. En dan weet ik wel dat dat soms gebeurt om bepaalde gebeurtenissen uit te lokken. Maar als het te vaak gebeurt doet dat wel een beetje afgezaagd aan en gaat een mens zich domme dingen afvragen.
Dat is een beetje als een geschreven stuk waar je in één zin drie keer het woord “gebeurt” en één keer het afgeleide “gebeurtenissen” kan vinden. Dat gaat ook al gauw als zagen klinken.
Uitgelichte afbeelding:Photo by Pixabay on Pexels.com. Deze werd een beetje bijgesneden op Wizzewasjes.
Blijkbaar voel ik me niet zo slecht in het varkenshok, ik blijf er namelijk mee bezig. Toen ik met die varkensrijmelarij doende was en zuchtte: “Poeh! Welke uitgelichte afbeelding ga ik daar nu weer bij zetten” antwoordde Luc, ondanks dat het niet vragend bedoeld was, met: “Moet je nog varkensfoto’s hebben?” en dat deed een belletje rinkelen.
Plots herinnerde ik mij ons bezoek aan Bokrijk van lang geleden, waar de varkens zich in volle buitenlucht te goed hadden gedaan aan modderbaden. Na enig opzoeken vond ik dat dat 24 september 2017 was geweest en ik herinnerde me ook dat ik nooit iets met die foto’s had gedaan.
Dat deed ik dan maar bij de update over de verloren en teruggevonden villanelle. Een paar van de andere foto’s gingen oudere logs opsieren, maar er waren er een paar waarvan ik het sunne vond om ze in de vergeten verleden tijd te gaan plaatsen, zeker die ene die me deed denken aan de uitdrukking: “Zo dom als het achterste van een varken”.
Eigenlijk ken ik het als: “Zo dom als het gat van een varken” en Luc als: “Zo lomp als het achterste van een varken”.
(Lees verder onder de foto)
Het verschil in dialecten is soms verwonderlijk, want in Lucs dialect betekent lomp ook wel dom.
Verder is er de evolutie in de taal. Waar wij oorspronkelijk “gat” gebruikten, mocht dat later niet meer. Het werd achtereenvolgens zitvlak, achterwerk en achterste. Billen gebruiken wij sowieso niet in die betekenis, denk ik.
Toen mijn dochter de eerste keer het woord “kont” gebruikte in mijn nabijheid was ik waarlijk in choc, want dat was maar pas een lelijk woord. Later merkte ik op dat het bij Nederlandse collega’s wel degelijk ingeburgerd was.
Het is dus normaal, er is niks verkeerd mee, maar toch krijg ik het niet gezegd … gelukkig wel geschreven.
Toen ik bij “De Dingen des Levens” las dat bloggen veel tijd nam heb ik eigenlijk pas beseft dat dat inderdaad zo is. Maar dan kan je afwegen of je het er voor over hebt of niet.
Er zijn mensen die een hobby hebben waar ze zoveel voor over hebben dat al het andere moet wijken en zo erg is het gelukkig niet.
Wel heb ik dagelijks een paar uurtjes over voor het blog. Eens uit bed en na het ontbijt begin ik er aan. Ik schrijf logs of zet enkele woorden of zinnen in concept of ik schrijf bestaande concepten verder uit. Ik neem de nodige foto’s die ik binnenshuis kan nemen en noteer welke ik elders moet nemen. De vroege ochtend vind ik het beste moment om te schrijven. Later op de dag zijn er andere besognes.
Eens de dag goed en wel in het zadel zit stap ik ofwel in mijn wandelschoenen of ik neem mijn zwemzak. Of we stappen in de auto en vertrekken op uitstap.
Daarna bedenk ik of ik er wil over bloggen of niet, of ik de foto’s wil tonen of niet. En dat houd ik dan voor de volgende ochtend.
Dat systeem zorgt er voor dat ik meestal toch wel enkele logs in voorraad staan heb voor inspiratieloze dagen of voor de vakanties die, zoals ik al meer vertelde, ook dagelijks van een log voorzien moeten worden.
In het reageren zie ik ook geen probleem, het kan in de ochtend, efkes na de middag of gewoon in de auto. Luc rijdt.
Het kan ook gebeuren dat, op een regenachtige dag, Luc plots vraagt of ik geen zin heb in bloggen, want dan wil hij graag naar Wielerclub Wattage1 kijken, of iets anders waarvan hij weet dat ik niet meekijk.
En dan doen we dat gewoon. Zo simpel kan het zijn. Maar de tijd is dan ook van ons.
Uitgelichte afbeelding:Afbeelding van Markus Winkler via Pixabay.
1 VRT – url: Wielerclub Wattage
Nadat mijn eerste smartphone, een Nokia op Windows, aan vervanging toe was en ik de aankoopprijs van de andere merken nogal aan de dure kant vond, wist een bevriende brandweerman ons te vertellen dat hij een Huawei had en daar zeer, maar dan meer dan content van was.
Ik kocht een Huawei en was daar zeer maar dan meer dan content van. We waren 2017.
Toen Lucs Nokia op Windows aan vervanging toe was, nam hij de Huawei over, omdat ik ondertussen heel wat telefoons had bestudeerd en vergeleken en ik een toestel wou dat meer mogelijkheden had bij het fotograferen. Al was er met die foto’s van de Huawei niks mis, getuigen daarvan zijn de foto’s op Lucs Instagram, zoals die hier in de zijkolom te bewonderen zijn.
De Samsung die ik in 2019 kocht is het exemplaar dat ik vorige november heb vervangen door een nieuwe. En de Huawei? Hij ging door, onverwoestbaar. Alleen jammer dat er geen updates meer kwamen en de eerste uitvallende apps al snel te verwachten zouden zijn.
Vorige dinsdag kon Luc niet meer tanken. De Xtra-app wou niet meer. Luc zei een beetje bozig dat er aan die telefoon niets scheelde alleen kwaaie wil van zijn makers. Maar hij begon al snel over mijn telefoon, of hij misschien niet best dezelfde zou kopen.
Dat Luc dezelfde telefoon als de mijne wil is eenvoudig te verklaren. Als er dan iets scheef zit, weet hij waar hij moet kijken voor de eerste hulp.
We zijn er woensdag om gereden en sedertdien is hij zijn wij een poos zoet geweest met het installeren van de nieuwe telefoon. Want Smart Switch met een oude Huawei ging niet zo vlot als Smart Switch tussen mijn twee Samsung-telefoons.
Achteraf keek hij met spijtige ogen naar de Huawei en zei: “Dat is toch altijd een goeie telefoon geweest, ja”. En dat kon ik alleen maar beamen.
Weggooien? Hoe moeilijk hebben wij het toch om iets weg te gooien. Hoe erg kan een mens gehecht zijn aan een ding. Ik kende het fenomeen.
De Huawei ligt nu bij de Samsung die ik in november heb vervangen.
Denk aan 2020, aan Corona en lockdown en het ogenblik dat het weer wat vrijer werd en we weer in onze auto mochten stappen om elders te gaan wandelen. Toen zocht ik op het internet. En blijkbaar was die periode vruchtbaar voor al diegenen die hun wandelingen op RouteYou en andere platformen hadden gezet.
Ik vond een wandeling in Hoegaarden die “Hobbelig Hageland” was genoemd. We deden die wandeling. Enerzijds vonden we die meer dan mooi, anderzijds was er ontgoocheling omdat ze wat door enkele bebouwde straten van Hoegaarden liep.
Voorbije vrijdag, de toerkes blok van welk formaat dan ook een beetje beu, vroeg Luc of we die wandeling in Hoegaarden niet konden herdoen.
Ik googelde en vond ze niet, geen enkel resultaat, geen enkele overeenkomst. Tja, Covid hield onze wereld niet meer zo in zijn macht.
Het vergde me enig opzoekwerk, gelukkig vond ik de foto’s van toen en zodoende de datum terug waarmee ik op mijn Runtastic, die ondertussen Adidas heet, de wandeling terugvond en ze zelf opnieuw in gpx kon zetten.
En nog steeds vonden we ze mooi en we waren niet ontgoocheld omdat ze door enkele bebouwde straten van Hoegaarden liep, we wisten het al op voorhand. En het stoorde minder (ander hoorapparaat?) en we zagen meer t.t.z. we keken meer rond.
Ik heb de gpx opgeslagen, je weet nooit wanneer de zin ons bekruipt om ze nog eens over te doen.
Wie meer foto’s wil zien, kan ze nu op “In Beeld” bekijken.
Wonderen gebeuren! En als het niet echt een wonder … het gebeurde tóch.
Naar goede gewoonte houd ik alle programma’s nauwgezet up to date maar telkens ik de Libre Office moet bijwerken, ga ik zuchten. Dat programma is op die manier vervelend dat het, bij een update, zich telkens van mijn taakbalk losmaakt en ik telkens opnieuw mijn blogcodes, mijn boekenlijst, en nog zo ’t een en ’t ander terug moet gaan opzoeken en vastpinnen.
Het was weer zover en dus zuchtte ik. Bij het zoeken van mijn boekenlijst zag ik iets raar in mijn documenten staan. Daar stond “Villanelle” maar dan als titel van een bestand dat gemaakt was in Excel. En Excel dat gebruik ik nu al jaren niet meer.
Ik opende het en ik kon mijn ogen niet geloven bij het zien wat in dat Excel bestand stond. Ik stond als aan de grond genageld en toen het doordrong heb ik een indianenkreet uitgestoten waarvan Luc van zijn stoel werd geblazen. En hij had dan nog zijn koptelefoon op.
Dat was het klad van de eerste -vermeend verdwenen- varkensvillanelle van 8 april 2019. Twee dagen nadat ik vertelde over het debacle kwam ik tot de conclusie dat ik al die moeite voor niets had gedaan. Ik had het origineel voor ogen en kon het zó weer bij zijn log gaan plaatsen. En blieblablij dat ik daarmee was.
Dat is toch een duizendste luk zoiets.
Ondertussen staat de oorspronkelijke villanelle terug bij het oorspronkelijk log, heb ik alle uitleg omtrent het fiasco er weggehaald en was ik eigenlijk verbaasd dat beide, qua inhoud, meer gelijkenis vertoonden dan ik dacht.
Uitgelichte afbeelding:Varken in Bokrijk – 24 september 2017.
Het is lang geleden, hoe lang weet ik eigenlijk niet, dat ik voor de eerste keer te horen kreeg dat er een pil bestond om niet zwanger te worden. Ik weet dat mijn moeder weigerde om die te nemen en daar nogal over stoefte omdat het door de kerk van Rome in die tijd nog verboden was. Al bleek dat minder verboden dan wat zij liet geloven. Zij was een voorvechtster, een strijdster.
Ik wist het dus. En ik wist ook dat op tijd van de tram springen geen veilig systeem was en ik hoorde/las veel over problemen met spiraaltjes en over gaatjes in nog wat anders. Dus toen de gynaecoloog me na de geboorte van Zoon de pil voorschreef, nam ik die, ondanks de bezweringen van mijn moeder dat de paus van Rome dat niet wou. En ik bedacht dat de paus van Rome geen ongewenste zwangerschap kon overkomen, haalde mijn schouders op en deed wat de gynaecoloog zei.
Al bij al heb ik die niet zo héél lang genomen, een paar jaar maar, tot na de geboorte van mijn dochter.
Ik kan dus niet zeggen dat ik er slechte ervaringen mee had. Die had ik niet.
Nu lees ik al meerdere malen dat sommige jonge vrouwen van nu andere middelen verkiezen omwille van de samenstelling van die pil1. Ik hoop voor hen dat de hulpmiddeltjes beter werden en dat ze hopelijk niet te erg gaan vertrouwen op het van de tram springen.
Het maakt me niks meer uit, dus laat ik ieder maar zijn eigen zin doen. Maar ik gruw een beetje als ik bij bepaalde artikels lees, dat je “het” kan laten weghalen. Dat weet ik ook. Zie je, daar was mijn moeder ook niet over te spreken, al sprak preekte ze er zelf wel over tegen ieder die haar horen -of net niet horen- wilde.
Ze hing zelfs posters aan haar vensters om aan te geven hoe érg anti ze was. Ooit was er wel een akkefietje, waar ze zelfgenoegzaam over zei dat dat aan die poster te wijten was, maar ja, zij was een voorvechtster, een strijdster, dus hing ze er nog meer.
Ben ik daar nu voor of tegen? Ook dat moet eenieder voor zichzelf uitmaken. Echt wel. Ik voor mij heb altijd gedacht dat voorkomen beter was dan genezen. Het probleem heeft zich nooit gesteld, maar ik verkoos toch liever een pil dan de kans te lopen dat ik ooit voor dàt verschrikkelijk dilemma kwam te staan. Maar ik snap wel dat het in bepaalde situaties de enige uitweg is.
En dan lees ik dat meisjes beter geïnformeerd moeten worden2. En ze halen voorbeelden aan van vrouwen bij wie het goed werkt zonder pil. Maar dat, mijn beste lezers, dat gaat niet voor iedereen op.
Wat ik vooral verontrustend vind is dat sommigen zich liever laten informeren door Tiktok dan door iemand die het kan weten.
____________________1 Het Nieuwsblad
2 Het Nieuwsblad
Die dag in Schoten kreeg ik volgende melding bij mijn reactiemeldingen
(Lees verder onder de afbeelding)
Ik stond er een beetje verbaasd op te kijken. Ik had die ooit wel al eens gekregen maar toch zeker de laatste jaren niet meer. Het deed wat vervelend aan. Ik vraag daar niet om. Ze bedoelen het goed, maar ik vind het niet nodig.
En ik wéét dat ik in maart 2008 begonnen met het overhevelen van mijn blog naar WordPress, maar dat was niet WordPress.com. En ik wéét dat het eerste log hier op 1 april 2008 verscheen. En ik meen me te herinneren dat ik toen een schakel moest leggen tussen mijn blog op WordPress.org en WordPress.com om bepaalde functies in te schakelen. Maar wanneer dat juist was …
Ach ja, het doet er allemaal niet zoveel toe, want ik mag het dan weten, dit blog voelt aan alsof ik altijd hier heb geblogd, op WordPress.
En ga ik hier nu elk jaar een vermelding van maken als ik weer zulke prestatiemelding krijg? Neen toch. Alle volgende ga ik gewoon weggooien natuurlijk.
pske van mske:Een beetje een belachelijk log, ik weet het. Maar ik moet mezelf nog wat meer overtuigen om de serieuze, die klaar stond, te posten. De twijfel is tot 25% gezakt ondertussen.
Er zijn van die dingen die je doet omdat je dat zo gewoon bent. Zo kijk ik iedere morgen hiernaast in de zijbalk naar de logs van (5) jaren geleden. En daarna, op 8 april ll. was de dag plots om zeep. Zo leek het toch.
Ik had in 2019 een Villanelle geschreven over varkentjes in een ton en al bestond het log nog, de Villanelle ontbrak. Even recapituleren toonde me dat het log in de blockeditor stond, die ik in 2019 nog niet gebruikte. Was die er trouwens al wel? Dat weet ik niet. Ik heb relatief lang gewacht vooraleer over te stappen.
Het is wel een feit dat ik achteraf elk ouder log, waar ik passeerde en passeer, overzette en overzet naar de blockeditor. En op die manier kon ik reconstrueren dat ik die Villanelle, meer dan waarschijnlijk, zélf had verwijderd in een onoplettendheid, al kan ik me dat eigenlijk heel moeilijk voorstellen.
Ik heb de Wayback-machine gebruikt, ik heb Memento, de add-on van Chrome om in het verleden te kijken, geïnstalleerd maar jammer maar helaas:
Na een beetje zielig werd ik een beetje boos op mezelf maar uiteindelijk bedenk ik meestal wel een oplossing. Nu dus ook. Ik zou het ding gewoon herschrijven en bij het log zetten.
Eens geschreven begon het twijfelen want dat kan ik niet maken want dan klopt de datum niet, kloppen de reacties niet, klopt wat allemaal al niet … Niet dat velen het zouden weten, helemaal niemand denk ik. Maar het probleem is dat ik het weet.
Zodoende, hieronder de varkensvillanelle zoals ik die op 8 april 2024 schreef voor een log dat vijf jaar eerder verscheen.
Luister even naar wat ik vertel
Die twee varkens samen in een ton
Dat was me toch een zottekesspel
Een dik varken en zijn metgezel
Samen erg genietend van de zon
Luister even naar wat ik vertel
Ze zaten wel erg goed in hun vel
In die nauwe ton, waar ’t niptjes kon
Dat was me toch een zottekesspel
Ze geraakten samen in de knel
Toch bizar hoe plots die rel begon
Luister even naar wat ik vertel
De ton raakte compleet uit model
Dom dat niemand zich hierom bezon
Dat was me toch een zottekesspel
Tijd om in te grijpen en wel snel
Het water stroomde al in ’t salon
Luister even naar wat ik vertel
Dat was me toch een zottekesspel
[© ms – 8 april 2024]
Ik verwijs hier naar dàt vorig log en op dat vorig log verwijs ik dan naar hier zodat het niet helemaal raar aan zou doen.
Gelukkig herinnerde ik me nog het “zottekesspel” waarop ik me -een beetje- kon baseren om de gepaste rijmelarij in elkaar te flansen al had ik eigenlijk liever het origineel terug gevonden.
____________________Villanelle
