Amke kwam bij mske staan. Ze had een notaboekje in haar hand. Er is niets speciaals aan dat notaboekje, het is heel gewoontjes met een harde kaft en de de gekarroode papieren blaadjes worden vast gehouden met een ressorreke. Een notaboekje zoals je er zoveel ziet.

Wat dit notaboekje speciaal maakt is dat ene blaadje, waarop Amke het dan ook opengeslagen had. Ze wees met haar vingertje het zinnetje aan en mske las: “het huis met de drie billen“.

Amke glimlachte, net zoals we het in die tijd voorspelden en ze zei: “er staat wel: “het huis met de drie bellen” maar de e lijkt wel echt een i” en ze grinnikte.