In Antwerpen zei de dokter van spoed: “oelalala” en keek of mske ieder ogenblik als door de bliksemtand geveld kon neervallen. Hij was best aardig en bezorgd die dokter. Hij zocht de tandarts van wacht, die zonder onderzoek verklaarde niet te willen trekken tenzij maandag ochtend en dat na 48 intraveneuze antibiotica toediening. En toen wou mske naar Tienen in de hoop dat ze daar wel iemand zou vinden die wou trekken zodat ze zondag toch nog op die trein zou kunnen stappen. Ze kreeg een supershot antibiotica via een baxter zodat ze Tienen zou halen en de raad toch binnen de zes uur in Tienen te zijn.

In Tienen zei de eerste dokter van spoed ook: “oelala” en begon over mogelijkheden van hartritmestoornissen en hartfalen en ontsteking van sinussen die daarna mogelijk nog moesten opgevolgd worden waardoor mske zeker de eerse dagen niet aan afreizen zou moeten denken. Er kwam een tweede dokter bij, die zei niet dat het niet ernstig was maar zei wel dat, als ze iedereen met een zware abces in een bed moest leggen, de kliniek te klein was. Ze schreef wel een resem medicijnen voor om een gans regiment onder verdoving te houden zodat mske buiten de Dafalgan die ze al had ook ook tabletten met amoxicilline moest nemen en Tradonal en Ibuprofen, beter gekend als Brufen. Ze maakte ook de afspraak van maandag half vijf bij de tandarts.

Maandag zat mske al voor vier uur in de wachtzaal van die tandarts, treinen leveren mensen niet op de minuut juist af, en ze mocht dus vroeger binnen ook. “Ik lees dat je de trein naar heel ver weg wil nemen?” zei die en mske beaamde. “Wanneer?” vroeg hij. “Nu” zei mske. “Nu?” vroeg hij bedenkelijk. “Hoe laat dan? vroeg hij. “Wel” zei mske “ik ga hier buiten met of zonder tand, op een dikke 100 m van hier zit mijn Slow met de bagage in de wachtzaal van het station en wij stappen op die trein”.

Toen ging die tandarts een fotootje maken van die tand, iets wat mske toch van begin af aan had verwacht maar ja, die mensen op spoed waren dokters, geen tandartsen. Hij bekeek de foto en zei: “hm” en nog eens “hm”. Dat hij niet verwachtte dat het zou escaleren, zei hij en dat mske gewoon die antibiotica moest blijven nemen, dat zei hij ook, maar die pijnstiller, die Tradonal die zou hij toch niet meer aanraden, zo een zware. “Die Brufen helpt beter” zei mske. “Dat is dan ook een ontstekingsremmer” zei hij.

En mske vertrok, inclusief tand en met een afspraak voor de 26ste op zak richting station en ze stapten op de trein.

Daarna beleefden ze nog tal van avonturen op die reis, maar dat is voor een volgende keer. Wanneer weet ik niet. Ze hebben het kabelke van het fototoestel niet bij en dus kunnen ze me de foto’s niet doorsturen.