Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

De eindbeslissing

Het was hier al geen al te grote vriendschap met de belbus, het mankeliete broertje van de OV-familie, dat zal wel iedereen weten.

Slow en mske zijn grote voorstanders van hun velo, dat zal ook wel iedereen weten. De laatste dagen heeft het echter een beetje geregend, dat zal ook wel iedereen gemerkt hebben zeker.

mske moest gisteren om een nief kapsel en ze moesten nog efkes naar de Colruyt. Dus besloten ze, omdat ze niet nat wilden worden, nog maar eens beroep te doen op, jawel, de belbus.

Omwille van de eigenaardige uren van dat ding, reden ze er eerst mee naar de Colruyt, stopten de diepvriesproducten in een diepvrieszak en stapten met drie volle tassen richting kapper.

Om nu een gedacht te geven van die tassen … Ze wogen alle drie even veel en in één ervan zaten zes flessen van 2l pepsi max en nog zo het één en ander. Ge kunt peizen.

Slow kloeg over zijn tikker die een beetje boem deed in plaats van tik. Dus pakte mske, terwijl Slow nog rap in de zjeebee binnenging, die drie tassen en sleurde die naar de wachtzaal van het station, waar ze Slow een smske stuurde waar hij haar kon terug vinden. Slow zei niks over mske die die drie tassen alleen had versjouwd.

Toen stapte mske de kapperszaak binnen. Een half uurke later zou de belbus vertrekken, maar mskes kapper, knip knip knap was uitermate snel en was uitermate rap en zodoende hadden Slow en mske nog bijna een uur eer die belbus kwam.

Ze gingen dan maar een koffieke drinken en gingen dan naar de belbus van vijf na vijf. Die kwam niet. Om kwart na vijf begon mske al tegen Slow zijn elleboog te duwen en te zeggen: “hoor eens waar die blijft”. Tja, Slow heeft altijd zo een beetje aanmoediging nodig. Hij belde.

De lijnbus van half zes stond daar al met ronkende motoren klaar en Slow had nog geen antwoord. mske zei dat, als die belbus niet kwam er maar één ding op zat: die lijnbus nemen tot in het dorpke over de berg en nog maar eens die anderhalve kilometer te voet lopen zeulen met die drie tassen.

Die van de belbus wist te vertellen dat de belbus vertraging had, heel veel vertraging, maar hoeveel vertraging? Dat wist ze niet. Slow heeft gezegd: “lamazitten” en ze hebben de lijnbus genomen.

In het dorpke over de berg nam Slow één tas en mske twee. De bedoeling was dat Slow hem rap naar huis zou haasten en zijne velo komen pakken. Hij opperde wel efkes dat mske in het cafeeke zou wachten, maar mske vindt dat nu niet echt een wachtcafeeke, dus nam ze haar twee tassen en begon aan de beklimming van de berg.

Om de, ik weet niet hoeveel, meter stopte ze efkes, verwisselde de tassen, want die met de cola in sneed in haar hand. Ze deed wat ze altijd doet onder de gegeven omstandigheden. Ze verdeelde het zaakske in etappes: nu tot daar. En dan tot daar. Ze wou naar het kerkhof boven op de berg en daar zou ze Slow opwachten.

Aan het kerkhof boven op de berg stond ze zo wat te staan en dat vond ze ook idioot. Ze haalde een oud dingske uit haar memorie en begon de berg af te stappen: macadam, macadam, macadam dam dam dam, steenweg steenweg, vier keer en dan wisselen. Na enkele macadam’s gewisseld te hebben kwam ze halfweg het kerkhof en de afslag naar het dorpke.

Aha! Daar kwam een fiets uit de straat gereden. mske zette de tassen op de grond en zei: “hallo!” want ze dacht dat Slow haar niet zag. Het is daar trouwens aardedonker want er is geen straatverlichting. “Goeiedag” zei de velo en fietste verder.

mske zuchtte eens en begon verder de berg af te stappen: macadam, macadam, macadam dam dam dam, steenweg steenweg, drie keer en dan wisselen. Na enkele macadam’s gewisseld te hebben, sloeg ze af richting dorpke. En na nog enkele macadam’s kwam ze aan de eerste huizen van ons dorp met de veldweg er achter. Ze was nu geen 200 meter meer van huis.

Daar kwam een fiets de berg op. Het was Slow! mske was blij dat ze Slow zag. Maar wat zei die nu? Ik weet niet wat mske gedacht heeft dat hij zou zeggen, iets in de zin van: “amaai, ben jij hier al” of zoiets maar zeker niet: “ik heb er koppijn van gekregen”.

Met ons mske scheelde niets. Jawel, ze was een beetje boos, heel veel boos. Hoeveel boos? De belbus is verleden tijd. Compleet over and out!

Previous

De prinsessenstoel

Next

De lijn der verwachting

3 Comments

  1. bea

    Kan dat geloven, als je er niet kunt op rekenen, bah!
    Amaai, die armen…beetje medelijden toch wel alhoewel ik dat met die eerste fiets hilarisch vond.

  2. Oei oei..een tas met 6 2liter flessen?? pfff…ik zou die niet eens van de auto het huis in kunnen versjouwen! Jouw armen zijn vast een stukje langer geworden nu..uitkijken voor eelt op je knokkels hè!

  3. Sloef goede avond…

    nen echten calvarietocht en dat ge er niet kunt op rekenen wisten we al, maar ge hadt een toch een belbus besteld en dienen chauffeur bemerkte die vracht en dacht dat die van jullie voor de belcamion was ! Een madolle voor het geduld ! Fijne groetjes )pepino

Laat een reactie achter bij mizzDReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén