Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Toegeëigende miserie

Het is al zo lang geleden dat ik nu niet meer weet of het op TV was of dat ik het in een boek las. Een nogal nurkse verpleegster werd er beschreven als een “ruwe bolster met een klein hartje”.

Daarna dook de beschrijving een beetje overal op, meestal door mensen die zichzelf beschreven. En ik wist goed dat dat helemaal voor hen niet klopte. Ze babbelden veel te graag over zichzelf.

Wie was daar de dupe van? De echte ruwe bolsters met het kleine hartje. Die werden volledig opzij gezet, want dat klein hartje, dat zien ze niet. Dat zit in die ruwe bolster verborgen. Slechts af en toe krijg je daar een glimp van te zien.

Daarna was het de beurt aan ADHD. Sinds de term opdook hadden vele mensen kinderen met ADHD. Jawel en inderdaad, ook mensen van wie ik dacht dat ze gewoon een paar ettertjes op de wereld hadden gezet.

Wie was daar nu het slachtoffer van? De mensen die echt kindjes hadden met ADHD want uiteindelijk gingen sommigen denken dat die allemaal slecht opgevoed waren.

En zo liep het verder. In de kleren heb je een mode, in ziektes en aandoeningen ook. Fibro, depressie, borderline, hooggevoeligheid, burn-out, …, ze werden allemaal een hype en dat telkens om zichzelf interessant te maken met de ellende van een ander.

Want het gevolg was telkens hetzelfde. Diegenen die er echt aan lijden, worden mee scheef bekeken.

Ik heb me altijd laten voorstaan op mijn goede gezondheid, waarbij ik eventuele kwaaltjes wel onder de mat veegde. Als de kinesist/fysio beweert dat mijn schouders wel eens last van artrose zouden kunnen hebben, wuif ik dat weg. Dat is niet zo. Ik zeg dat dat een RSI is.

Ik zal wel twee keer nadenken vooraleer ik zoiets aan de grote klok zou hangen. Stel je voor dat ook iedereen het krijgt.

Previous

Onopvallend stillekes

Next

We wisten het

8 Comments

  1. Voor mij voelen de artrose, de burn-out, de hoogsensitiviteit 100% echt. Ik heb er ook geen probleem mee dat openlijk te zeggen. Wat een ander daarmee doet, daar heb je geen controle over.

    • ms

      De artrose weiger ik te geloven, maar ik heb er wel één van de andere. Ik heb er echter een gloeiende hekel aan dat anderen, als ik dat zeg, antwoorden: “dat heb ik ook” en dat ik dan verondersteld word naar hun relaas te luisteren.

      Ik heb geleerd ermee te leven nog voor ik wist wat het was. Gelukkig maar.

  2. Toevallig blijkt nu dat ADHD op een hersenscan te zien is, laten ouders/kinderen er hun voordeel mee doen.
    Soms denk ik ook wel eens dat mensen zichzelf of hun kinderen kwalen toedenken. En ja, het is erg voor de echte lijders dat ze daardoor niet serieus meer worden genomen.
    Nu blijkt 30% op sommige scholen dyslectisch te zijn (NRC). Je zou haast zeggen dat er in dat geval iets aan het onderwijs mankeert maar ja, als leek kan ik het niet beoordelen.

  3. Toevallig viel het me een tijd geleden op dat er steeds meer kinderen zogenaamd dyslexie hadden. Toen dochter jaren geleden thuiskwam met een schriftje waarin heel wat fouten stonden die de juf niet gecorrigeerd had – sterker nog: het kind had een plakplaatje gekregen omdat ze ALLES goed had! – begon het me te dagen. Treurig maar waar.

    http://m.telegraaf.nl/article/27590082/dyslexie-gevolg-van-slecht-onderwijs

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén