Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Auto rijden in pyjama

Soms komen herinneringen ineens naar boven. Dingen waar je al lang niet meer aan dacht en die dan ineens in je hoofd oppoppen.

“Mama” alarmeerde Zoneke. Ik weet niet meer of hij in zijn laatste jaar middelbaar of al hoger studeerde. In elk geval, ik ontwaakte geschrokken.

“Mama” riep Zoneke nogmaals “ik heb de bus gemist”. Ja lap! En dat met een mondeling examen voor de boeg.

Ik ben niet iemand die ontwaakt en het bed uitspringt. Ik kan dat wel, maar dan loop ik als een zombie rond en ben niet al te best te genieten. Dat zal wel normaal zijn voor zombies zeker.

Het eerste probleem: “wat trek ik aan” want de titel is wat overdreven, in die mate dat ik geen pyjama héb. Een slaapkleed trouwens ook niet. Ik greep het eerste het beste, een bordeauxkleurig éénstuks broekpak, waarmee ik de avond ervoor naar de TV had gekeken, sprong er in, ritste het dicht terwijl ik de trap afrende en -en passant- mijn papieren en de autosleutels bijeengriste, sprong in de Ford Transit en vertrok, ongewassen, ongekamd en zonder tandenpoetsen.

En dan te weten dat ik me zelfs optutte om thuis te werken en schminkte om naar de bakker te gaan.

Met een humeur 100% donderwolk was ik niet veel van zeggen en ik maakte Zoneke diets dat hij dat best ook niet kon zijn. “Je moet wel omrijden …” begon hij. Ik snoerde hem de mond. Ik wist dat ook wel. Gelukkig werden we niet opgehouden door een langzame chauffeur.

Dat werd ik wel nadat ik Zoneke had afgezet en via een andere weg naar huis reed. In een sukkelgangetje reed ik achter die slak aan, die nog op zijn rem ging staan toen hij de politiecombi zag staan.

En wat deed die politieman? Die deed teken dat ik moest vertragen! Ik hoopte maar dat ze me niet zouden doen stoppen. Dat zou ik pas een ramp gevonden hebben, zo ongewassen, wilde dwarse haardos en dan mijn kleding.

Thuis, toen ik na het ochtendritueel aan mijn tas koffie begon, vroeg ik me pas af waarom die politieman die eerste auto ongemoeid voorbij liet rijden om mij aan te manen te vertragen terwijl ik, met die slak voor mij, nooit sneller kan gereden hebben dan de slak zelf.

Previous

Het getal

Next

Tweede verblijf

8 Comments

  1. Hilarisch! Ik zie het helemaal voor me!

    • ms

      Achteraf bedacht ik dat ik wel weet dat Zoneke dat jaar al aan de hogere studies zat.

      Zijn middelbaar deed hij in O. en niet in Leuven en die politie stond ergens ter hoogte van het Zoet Water.

      Herinneringen zijn rare dingen.

  2. Een van de betere herinneringen, hier voel je geen achteraf-gene bij.
    Dat uitgerekend jij moest stoppen kwam misschien door je slaapkamerogen? 🙂

  3. elsjeveth

    met zo’n prachtige coiffure is enkele gendarme meer te stoppen. ze moesten je wel staande houden 🙂 leuk zo’n pop-up

    • ms

      Nu kan ik die met mijn vingers goed krijgen, toen nog niet. Het zicht in mijn achteruitkijkspiegel was dan ook niet optimaal.

Laat een reactie achter bij BertieReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén