Eigenlijk begint mske zich nu pas te realiseren in wat voor stressige omstandigheden ze de eerste helft van haar leven -optimist blijven is de regel- geleefd heeft.

Als kind met moe werd ze opgejaagd omdat ze niet snel genoeg at, niet snel genoeg dit, niet snel genoeg dat … Het resultaat was een maag op een bal, die op geregelde tijdstippen amok maakte.

Bij Ex was het voortdurend gescheld niet meer van de partij en mske dacht dat ze zich goed voelde, al moest ze steeds op haar qui-vive zijn. Ze moest namelijk zijn woede-aanvallen vermijden. Die waren niet tegen haar gericht, maar het was nu niet bepaald een prettige situatie. Het resultaat was een maag op een bal, die op geregelde tijdstippen amok maakte.

Na moe’s kuren in 1996, was er dan ook iets serieus mis en mske moest pillen slikken voor het centrale zenuwstelsel. Eindelijk kenden mskes zenuwen rust en begon het bij mske te dagen dat al die jaren misschien wel te veel gevraagd hadden van dat ingenieuze systeem.

Vorig jaar besloot mske dat ze er genoeg van had, genoeg van de pillen en de hele ramsamsam en ze stopte. De dokter en al wie er iets van kende steigerden dat ze dat niet mocht, dat mocht maar heel langzaam afgebouwd worden. Maar mske, zoals altijd mske dreef haar willeke door en dat zenuwstelsel hield zijn manieren, ondanks alle miserie van dit en van dat.

In maart bij het erge kwam er zulk een opstoot dat mske dacht van: “dit haal ik niet”. En toen nam ze enkele dagen die Sedinal plus. Verder niets.

Het resultaat is dat die maag maar een keer of twee per jaar nog amok maakt.