En gistermorgen waren ze dan toch al vroeg op zodat ze maar eens naar het kerkschip gingen rijden, maar dat was nog niet open, waarop ze besloten om maar eens terug te gaan op een moment dat ze daar ’s middags een stukje konden gaan eten.

Maar Slow bedacht dan dat ze toch niet zo ver van Lillo zaten en ja, daar wou mske wel heel graag terug naartoe. Zo een vier jaar geleden, of toch bijna, heeft Slow haar daar heel onofficieel gevraagd om officieel te gaan samenwonen nadat alles achter de rug was.

En ja, dat veer ligt daar dan uitdagend en mske wou varen. Alhoewel varen? Zeven minuten later ligt dat veer al in Doel.

En weer, net als vier jaar geleden, wordt mske daar dan zo wat weemoedig van. Ze hadden onderweg al het torentje van Wilmarsdonk gezien. Ze doen maar op en alles moet wijken. In het verleden leven kan niet meer, maar dat verleden heeft wel zijn waarde voor de toekomst, vooral die kleine dorpkes waar de tijd stil staat. En mske weet ook hoe erg het is als ze je roots van onder je voeten halen. Het geeft met momenten het gevoel of je nergens hoort. En ze wandelden rond in Doel en mske en Slow overwegen om naar het festival te gaan, al is dat nog helemaal niet zeker. Ze twijfelt omdat ze net vandaag op die site las dat er interesse bestaat om er een kunstenaarsdorp van te maken. En daar heeft ze een beetje een dubbel gevoel over.